Από την Κατερίνα Παπαγεωργίου…
Διαβάζοντας αυτό το μυθιστόρημα (εκδ.Κλειδάριθμος) που αναφέρεται με πολύ συναίσθημα αλλά και ρεαλισμό στα σκληρά χρόνια που ζούσαν οι γάλλοι κατα την διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, όταν οι γερμανοί είχαν καταλάβει το Παρίσι, καταλαβαίνεις από ένα σημείο και μετά, πως δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Σημαντικό, αν σκεφθεί κανείς, πως πρόκειται για 631 σελίδες!
Η αμέσως επόμενη σκέψη είναι πως σίγουρα κάποια στιγμή “Το αηδόνι” θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Άλλωστε, για 87 εβδομάδες ήταν στην λίστα των μπεστ σέλλερ της Wall Street Journal και της New York Times! Ηρωίδες του βιβλίου είναι δυο γοητευτικές αδερφές με διαφορά ηλικίας οκτώ χρόνων, γεμάτες από τραυματικές οικογενειακές εμπειρίες, απομακρυσμένες ψυχικά η μια από την άλλη.
Η “μεγάλη” αδερφή είναι η συνετή δασκάλα Βιάν Μοριάκ, που ζει στο Καριβό παντρεμένη από τα 16 της με τον πρώτο έρωτα της ζωής της, τον Αντουάν, μητέρα της οκτάχρονης Σοφί.
Η μικρότερη αδερφή είναι η 18χρονη πανέμορφη επαναστάτρια Ιζαμπέλ, μια ανυπότακτη έφηβη διωγμένη από αμέτρητα κολέγια και σχολεία εξ αιτίας της ατίθασης συμπεριφοράς της, ρομαντική πάντως, καθώς επηρεασμένη από μυθιστορήματα, περιμένει να ζήσει κι εκείνη έναν μεγάλο παθιασμένο έρωτα, παράλληλα όμως διψάει και για την αναζωπύρωση της πατρικής αγάπης.
Έρχεται ο πόλεμος και όλα αλλάζουν. Μία από τις δυο, χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητα της, αφηγείται το 1995 την τραγική οικογενειακή τους ιστορία. Είναι εκείνη που κατάφερε να επιβιώσει στα θλιβερά χρόνια, με τους ναζί να έχουν εισβάλλει στην Γαλλία με ορδές στρατιωτών, φορτηγών και τανκς, με τα αεροπλάνα τους, να βομβαρδίζουν ασταμάτητα τον άμαχο πληθυσμό.
Μέσα από τις αναμνήσεις της, ταξιδεύουμε στο Παρίσι του 1939, όπου και μένουμε μέχρι το 1945 λίγο πριν το τέλος του πολέμου, όταν τα πτώματα στοιβάζονται έξω από τα κρεματόρια των στρατοπέδων με τις ομάδες των Ες Ες να έχουν ακόμα και την τελευταία στιγμή ένα βήμα πριν την σωτηρία, λόγο για ζωή και θάνατο.
Στο διάστημα αυτό και από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου, ο Αντουάν, σύζυγος της Βιάν, που έχει φύγει για το μέτωπο, έχει συλληφθεί, ενώ εκείνη και η κόρη της γρήγορα αναγκάζονται να ζουν κάτω από την ίδια στέγη με έναν γοητευτικό γερμανό αξιωματικό που έχει επιτάξει το σπίτι τους. Στην κατοχή, μέσα από τις στερήσεις, τον φόβο, τις εκτελέσεις, την απελπισία, την πείνα, οι σχέσεις αλλάζουν και οι χαρακτήρες δοκιμάζονται την ώρα που οι δοσίλογοι κάνουν πάρτυ και οι εβραίοι με το κίτρινο άστρο στο πέτο καταλήγουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Έχω την εντύπωση, χωρίς τίποτα να το βεβαιώνει, πως η συγγραφέας του μυθιστορήματος Kristin Hannan, με 22 βιβλία στο ενεργητικό της, κάπου σ΄αυτό εδώ το μυθιστόρημα αφοσιώνεται σε μια ηρωίδα της Αντίστασης που ίσως κάποτε πραγματικά να υπήρξε, ένα αστέρι των γάλλων ανταρτών που έγραψε ιστορία, μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και οχι.
Το βιβλίο, γίνεται ιδιαίτερα συγκινητικό, όσο πλησιάζει προς το τέλος του, όταν πλέον οι αποφάσεις για ζωή και θάνατο έχουν παρθεί, όταν είναι πια αργά για να προλάβει κανείς να ζήσει όσα μέσα από παρεξηγήσεις και ασάφειες έχει χάσει, ο χρόνος ποτέ δεν γυρίζει πίσω.
Όπως υπογραμμίζει και η ίδια η συγγραφέας, θέλησε μέσα από αυτό το μυθιστόρημα της, να φωτίσει ένα κομμάτι της ιστορίας που βλέπουμε σπάνια: Τον πόλεμο των γυναικών καθώς “Το Αηδόνι” είναι ένας ύμνος στην γυναικεία δύναμη, όπως επίσης και στις αντοχές της ανθρώπινης ψυχής.