Toυ Βασίλη Σταυρόπουλου…
Οι Ιταλοί πάντα γυρίζουν στις πρωτότυπες ιδέες τους. Στο σινεμά, στην μουσική στην πολιτική ιδεολογία. Βέβαια στο Sanremo επιστρέφουν για να υποδεχθούν την άνοιξη όπως ο Dante την Beatrice σε μία μεγάλη γιορτή της μελωδίας στο σαλόνι του Teatro Ariston.
Δοξάζουν πάντα την μελωδία, τη συγκίνηση του Bel canto που ήταν όμως πάντα μια Δημοκρατική ψυχαγωγία (Η Όπερα, αργότερα με τον Ruggiero Leoncavallo) τον συναισθηματικό λυρισμό στο θέατρο και την κοινωνική ζωή.
Οι στιχουργοί με λέξεις επιβεβαιώνουν τον κοινωνικό περίγυρο, σε νύχτες μελωδικής διάχυσης. Μία πλούσια ονοματολογία εμπλουτισμένη από τραγούδια εκφραστικότητα, ερμηνευτική πρωτοτυπία και δεξιοτεχνική ενορχήστρωση.
Ο υπαρξιακός κρυμμένος πυρήνας του φεστιβάλ είναι η έξοδος από την μελαγχολία και την εσωστρέφεια του χειμώνα. Με το άνοιγμα της αυλαίας του αρχίζει η μουσική γιορτή στην επαρχιακή πόλη της Liquria που είναι η πόλη των λουλουδιών και της primavera. Είναι μία Ιταλική φετιχοποιημένη μουσική γιορτή, ένα σύγχρονο αφήγημα βαθύ, ανέμελο, φανταιζίστικο αλλά με ιδεολογικό στοιχείο της Ιταλικής συμπεριφοράς.
Ο Italo Calvino γράφει σε ένα βιβλίο του ότι κρίνουμε την ζωή μας σε σχέση με το σινεμά και την μουσική επειδή έχουμε κάτι ανικανοποίητο. Αυτό ακριβώς είναι η Ιταλική μουσική, ένας διαλεκτικός τρόπος να εκφράσουμε τα ανικανοποίητα αισθήματα μας καθώς η μουσική μεσολαβεί στο μυστήριο της ζωής.
Στο Sanremo υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός ευτυχίας και μαγείας. Είναι μία εξαίρεση και οι Ιταλοί με το πολιτικό τους ρεαλισμό και την συναισθηματική τους ποιότητα το γνωρίζουν τέλεια.
Γνωρίζουν δηλαδή «ότι όποιος είναι ευτυχισμένος (γράφει ο G. AGAMBEN) όταν το συνειδητοποιήσει έπαψε κι’ ολας να είναι», πολύ δε περισσότερο την νύχτα των βραβείων της ομορφιάς των υποσχέσεων και του τέλους της σαγηνευτικής γιορτής. Όμως μία νέα αφήγηση θα τους θυμίζει την χαμένη τους ευτυχία μέχρι το επόμενο ραντεβού στο Sanremo.
Eίναι όμως αλήθεια ότι η Ιταλική μελωδική γιορτή, η σκηνογραφική της αισθητική, ο καλλιτεχνικός ρεαλισμός σε αυτούς που δεν είναι μυημένοι στην Musica Leggera ή έχουν μια απλή συναισθηματική σχέση με την ιστορία του φεστιβάλ ίσως να τους ζωντανεύει τον Πιραντελικό Mατία Πασκάλ που ο αναγνώστης (ακροατής) τον θεωρεί χαμένο και αυτός ξεπροβάλλει μέσα από το σκοτάδι.