Από την Κατερίνα Παπαγεωργίου…
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, μόλις δυο, από το 2014 που είδαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την “Κοιλάδα των Εκπλήξεων” του Πίτερ Μπρουκ. Δεν έχουμε περάσει πολλές βδομάδες από τότε που γράφαμε για την παρουσίαση της καινούργιας παράστασης του με τίτλο “Battlefield” στην Αθήνα.
Πολλοί έσπευσαν τότε να πάρουν σειρά για εισιτήρια με το σκεπτικό πως θα γίνουν ανάρπαστα, πόσο μάλλον που οι τιμές είναι προσιτές για κάθε πορτοφόλι. Η νέα παράσταση του γκουρού του θεάτρου, παρουσιάζεται από σήμερα ως την Πέμπτη στο Θέατρο” του “Ελληνικού Κόσμου”.
Πρόκειται για ένα επεισόδιο από το ινδικό έπος “Μαχαμπαράτα”. Στην σκηνή τέσσερις ηθοποιοί από την Ρουάντα και την Ιρλανδία κι ένας βετεράνος ιάπωνας μουσικός παρουσιάζουν το τέλος ενός εξοντωτικού αδελφοκτόνου πολέμου και τα ηθικά διλλήματα του νικητή. Δυο κομμάτια ύφασμα και δυο καλάμια από μπαμπού συμβαδίζουν με την λιτότητα και την απλότητα που χαρακτηρίζουν τα έργα του γνωστού σκηνοθέτη, ανάμεσα τους και αυτό το τελευταίο του για τον αλληλοσπαραγμό και τον απίστευτο πόνο στην τραγωδία που βιώνουν δυο αδέρφια μέσα από την εμφύλια διαμάχη τους. Αξίζει να υπογραμμίσουμε, πως ο Πίτερ Μπρουκ γύρισε το 1989 την τηλεοπτική εκδοχή του “Μαχαμπαράτα”
Στα 22 του χρόνια σκηνοθετούσε τον Λόρενς Ολίβιε και την Βίβιαν Λη!
Ο Πίτερ Μπρουκ, που έχει μυήσει τους δυτικούς θεατρόφιλους στην σοφία του ινδικού έπους “Μαχαμπαράτα”, είναι σήμερα 91 ετών! Από πολύ μικρό παιδί αγαπούσε τόσο τον κινηματογράφο και το θέατρο που στα επτά του χρόνια ανέβαζε σε κουκλοθέατρο τον “Αμλετ” μια παράσταση που κρατούσε τέσσερις ολόκληρες ώρες!
Ο γνωστός σκηνοθέτης που έχει επίσης ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο μεγάλωσε στο Λονδίνο σε μια εύπορη οικογένεια μεταναστών, με ρωσοεβραικές ρίζες. Ηταν τόσο αφοσιωμένος στην αγάπη του για το θέατρο και είχε τόσο μεράκι, που ήδη στα 22 του χρόνια χαρακτηριζόταν ως το “τρομερό παιδί” του βρετανικού θεάτρου, έχοντας για πρωταγωνιστές του λαμπερούς σταρ εκείνης της εποχής, όπως ο Λόρενς Ολίβιε και η Βίβιαν Λη.
Όπλα του που τον κρατούν στην κορυφή, είναι πάντα το ταλέντο του, το πνευματώδες χιούμορ του και η λιτότητα που χαρακτηρίζει τα έργα του, ο ίδιος άλλωστε έχει δηλώσει πως: “Ενας άνθρωπος διασχίζει έναν άδειο χώρο κι ένας άλλος τον παρακολουθεί. Αυτά τα στοιχεία είναι όλα όσα χρειάζονται για να υπάρξει θέατρο.”