Toυ Χάρη Παυλίδη…
Ελάτε να παίξουμε το παιχνιδάκι «Αριστερά – Δεξιά», φαίνεται να λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία. Σε ποιους απευθύνονται; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα στο οποίο είμαι βέβαιος ότι μπορούν να απαντήσουν οι ηγεσίες τους, αλλά είναι εξ ίσου βέβαιο ότι δεν θέλουν.
Γιατί ξέρουν, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ότι αυτό το παιχνίδι έχει μια μακρά διαδρομή, συγκινεί ως συλλεκτικό είδος μια κατηγορία ανθρώπων, αλλά είναι ξεπερασμένο. Δεν ασχολείται κανείς παρά μόνο εκείνοι που επιδιώκουν με μεθόδους τακτικής και επικοινωνίας, να δηλώσουν την παρουσία τους. Και από την πλευρά της κυβέρνησης, κυρίως, αλλά και της αντιπολίτευσης.
Αυτό το παιχνίδι ετοιμάζεται να κατεβάσει η κυβέρνηση από το ράφι, προκειμένου οι εντυπώσεις να ξεπεράσουν την πραγματικότητα. Και είναι γεγονός ότι αυτό το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει να το παίζει καλύτερα από τη Νέα Δημοκρατία, αφού ο μύθος της Αριστεράς επικοινωνιοποιήθηκε τόσο ιδανικά τις προηγούμενες δεκαετίες με αποτέλεσμα ο κόσμος να πιστεύει ότι υπάρχει. Άλλωστε αυτό που με δική της ευθύνη δεν κατάφερε η Κεντροδεξιά, είναι να αποδείξει ότι το σημαντικό είναι το επίτευγμα και όχι όσα γράφτηκαν γι αυτό πριν επιτευχθεί. Ποια είναι τα επιτεύγματα της Αριστεράς; Κανένα! Ωστόσο έχουν ανακοινωθεί, έχουν δημοσιοποιηθεί, άρα υπάρχουν!
Αυτό λοιπόν το παιχνιδάκι ξεκινάει πάλι, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ορίζει τους κανόνες και τη Νέα Δημοκρατία να ακολουθεί σε μειονεκτική θέση, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το παιχνίδι Αριστερά- Δεξιά αφήνει παγερά αδιάφορους ακόμα κι εκείνους που πιστεύουν ότι οι δύο έννοιες ταυτίζονται με την εφηρμοσμένη πολιτική. Ελάχιστοι, πλέον, μετά μάλιστα και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία έχουν απομείνει να πιστεύουν ότι οι ιδέες που κομίζουν η Αριστερά και η Δεξιά έχουν σχέση με τις πρακτικές και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν όταν κυβερνούν.
Ποια σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, λαμβάνοντας ως μέτρο σύγκρισης τα κείμενα των θεωρητικών της; Κι αν έχει σχέση γιατί αυτό δεν φαίνεται στην καθημερινή άσκηση των πολιτικών που εφαρμόζει, στο ύφος και στο ήθος των στελεχών της κυβέρνησης, αλλά και στη συμπεριφορά των υπουργών που κάλλιστα, ορισμένοι από αυτούς, θα μπορούσαν να είναι υπουργοί ολοκληρωτικού καθεστώτος; Καμία. Η Αριστερά, όμως, ξέρει να παίζει καλά αυτό το παιχνίδι. Ταΐζει με μύθους τη κοινωνία και δημιουργεί φαντασιώσεις επί των οποίων εύκολα κερδίζει τις εντυπώσεις.
Και από την άλλη η Νέα Δημοκρατία τι σχέση έχει με την Κεντροδεξιά; Σε τι διαφέρει από την Αριστερά ως προς την πολιτική που έχει εφαρμόσει στη λειτουργία του κράτους και στην απελευθέρωση των αγορών; Η Κεντροδεξιά, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι κατά των φόρων, απεχθάνεται τον καταπιεστικό ρόλο του κράτους, σέβεται τα ατομικά δικαιώματα και πάντως επιδιώκει να υπάρχει ελευθερία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της οικονομίας. Όλα αυτά πότε τα υπηρέτησε με συνέπεια η Νέα Δημοκρατία;
Δυστυχώς, το παιχνιδάκι κατέβηκε από το ράφι, οι «παίκες» πήραν θέση γύρω από το τραπέζι και σε λίγο θα αρχίσουν πάλι τα ίδια. Δεν βαρέθηκαν;