Από την Κατερίνα Παπαγεωργίου…
Εντυπωσιακό το ντεμπούτο της Νουάλα Ελγουντ στην συγγραφή, καθώς στο πρώτο της μυθιστόρημα “Τα κόκαλα της Αδερφής μου” (εκδόσεις Bell) το στοιχείο της έκπληξης και της ανατροπής υπερκαλύπτει οποιαδήποτε συγγραφική αδυναμία, να τονίσουμε πως η Ελγουντ πριν στραφεί στην μυθιστοριογραφία ήταν τραγουδίστρια!
Πρόκειται για ένα απρόβλεπτο πολυεπίπεδο ψυχολογικό θρίλερ με ηρωίδες την Κέητ και την Σάλυ Ράφτερ, δυο τσακισμένες από όσα έχουν βιώσει αδερφές, που στο κατώφλι των σαράντα δεν μπορούν ακόμα να απαλλαγούν από τους εφιάλτες της παιδικής τους ηλικίας καθώς μεγάλωσαν σ΄ ένα σπίτι όπου δέσποζε η ενδοοικογενειακή βία πυροδοτούμενη κι από ένα τραγικό οικογενειακό μυστικό.
Η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα τους, τα παρεξηγημένα γεγονότα, το αλκοόλ που αποκοιμίζει συναισθήματα και συνειδήσεις, συν δυο τρία ακόμα “θέματα” απομακρύνουν τη μια από την άλλη δίνοντας χώρο στην άρνηση, τον φθόνο, την αντιπαλότητα αλλά και στο “κακό” που εισβάλλει στη ζωή τους.
Η Σάλυ είναι η μικρότερη αδερφή που στα 14 χρόνια της απέκτησε μια κόρη από σχέση με συνομήλικό της ο οποίος την εγκατέλειψε χωρίς ποτέ να θελήσει να γνωρίσει το παιδί του.
Ηρωίδα όμως του βιβλίου είναι η μεγαλύτερη αδερφή, η Κέιτ, φημισμένη πολεμική ανταποκρίτρια που περνάει ένα μεγάλο μέρος της ζωής της κάνοντας ρεπορτάζ σε εμπόλεμες περιοχές της Συρίας, που μυρίζουν μόνο θάνατο, όπως το Χαλέπι, όπου η πολιορκία και οι βομβαρδισμοί κατα των αμάχων, συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Στο τέλος του μυθιστορήματος η συγγραφέας ευχαριστεί τον πατέρα της, έναν βραβευμένο δημοσιογράφο όπως και την δημοσιογράφο αδερφή της που μοιράστηκαν μαζί της τις επαγγελματικές τους εμπειρίες.
Παράλληλα, υπογραμμίζει πως αποφάσισε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα εμπνευσμένη από την γενναιότητα της αξέχαστης αμερικανίδας Μαρί Κόλβιν, στην οποία αφιερώνει και το βιβλίο της, μιας εξαιρετικής πολεμικής ανταποκρίτριας που το 2012 στα 56 της χρόνια σκοτώθηκε στην Συρία. Αναφέρεται επίσης και στην πολεμική ανταποκρίτρια κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, Μάρθα Γκέλχορν, τρίτη σύζυγο του μεγάλου συγγραφέα αλλά και δημοσιογράφου Χένρυ Χεμινγουαίη. (στη ταινία “Hemingway and Gelhorn” την υποδύεται η Νικόλ Κίντμαν) επαναλαμβάνοντας την φράση της πως πρέπει πάντα “να εκφράζουμε δυναμικά το θυμό μας ενάντια στην αδικία” ότι δηλαδή χαρακτηρίζει την στάση ζωής της ηρωίδας της, Κέητ.
Οι εφιάλτες από το μακελειό στην Συρία κατατρέχουν την Κέητ όταν μετα το θάνατο της μητέρας της επιστρέφει στο πατρικό της, στο ήσυχο Χερν Μπει, μια παραθαλάσσια πόλη στην ακτή του βόρειου Κεντ μόλις εφτά μίλια από τo Canterbury.
Είναι το μέρος απ’ όπου η αδερφή της, η Σάλυ, δεν έφυγε ποτέ. Εκεί η Κέητ θα προσπαθήσει μέσα από παραισθήσεις και εφιάλτες να ξεπεράσει τις ψυχοτραυματικές εμπειρίες της, να ζυγίσει τις λανθασμένες της εκτιμήσεις, να τα βάλει με τον τυφώνα της θλίψης που υποδαυλίζεται από το αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα. Την ίδια ώρα ένα ακόμα σοβαρό περιστατικό, εξελίσσεται παράλληλα με τη ροή της ιστορίας, πρόκειται για την σύλληψη της και την εξαντλητική και χρονοβόρα ανάκριση που ακολουθεί.
Αναπάντεχο το φινάλε του μυθιστορήματος, που σίγουρα αδικείται από τον απωθητικό κατά τη γνώμη μου τίτλο του, “my sister’s bones”!
Πρόκειται για ένα φινάλε που γίνεται αφορμή ώστε αυτό το πρώτο βιβλίο της Νουάλα Ελγουντ, να έχει ήδη συγκεντρώσει εξαιρετικές κριτικές, ως “συναρπαστικό θρίλερ που αργείς να ξεχάσεις” με μεγάλες πιθανότητες γρήγορα να πάρει τον δρόμο για την μεγάλη οθόνη.
(Εκδόσεις Bell, 399 σελίδες)