Του Νίκου Μπουρσινού…
Θυμάστε που μας έλεγαν πως όταν τελειώσει η ανακατασκευή των σιδηροτροχιών του ΗΣΑΠ, τα τραίνα θα αναπτύξουν ταχύτητα, θα έρχονται, το πολύ, κάθε τρία λεπτά, το ταξίδι θα είναι αθόρυβο, και άλλα τέτοια επικολυρικά του βουνού και του Λεκανοπεδίου Αττικής; Πού ν’ τα όλα τούτα;
Τα σκεφτόμουν, κατεβαίνοντας για Πειραιά με τους άθλιους συρμούς, τις πόρτες ν’ ανοιγοκλείνουν τρείς – τέσσερις φορές, ώσπου να ξεκινήσουμε και να σου ο κύριος, του οποίου το παιδί, εδώ και τέσσερα χρόνια, πάει την επόμενη εβδομάδα για μια κρίσιμη εγχείριση στο Λονδίνο. “Μεγάλε, ανανέωσε το σενάριο, διότι κολλήσαμε στο ίδιο επεισόδιο”, πήγα να του πω, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, χώρια που φαίνεται ότι το σενάριο πουλάει, αλλιώς θα είχε αλλάξει ο κύριος.
Αλήθεια είναι, ότι στον καιρό της κρίσης έχουν αυξηθεί οι άνθρωποι που με εύσχημο ή άγαρμπο τρόπο επαιτούν, βασιζόμενοι στο συναίσθημα όλων μας. Δεν μπορεί, κάποιοι απ’ αυτούς έχουν πράγματι ανάγκη. Είναι δε τόσο δύσκολο να κουρελιάσεις την αξιοπρέπεια σου για να βρεις στη ζητιανιά. “Άλλο αν μετά όλα γίνονται μια συνήθεια, και γίνεσαι και συ “επαγγελματίας”.
Τοξικοεξαρτημένοι, άστεγοι, άνθρωποι της ανάγκης, άνεργοι, ανάκατοι με τα ρημαγμένα θύματα των εγχώριων και υπερεθνικών κυκλωμάτων, που δεν διστάζουν να ακρωτηριάζουν (είναι αποδεδειγμένο, δυστυχώς) μέλη και… ελπίδες άμοιρων ψυχών, παιδιών, προκειμένου να στήσουν αυτή την κερδοφόρα, πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, βιομηχανία.
Το μεγάλο ερώτημα ήταν, και παραμένει, εδώ και χρόνια: ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΓΗΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ; Δεν λέω ότι είναι μια εύκολη επιχείρηση. Λέω, όμως, ότι είναι μια απαραίτητη επιχείρηση αυτή. Εδώ “μασάνε” κανονικά πολλοί, από πολλούς. Οι περίφημες επιχειρήσεις – σκούπα εδώ δεν έχουν εφαρμογή; “Άσε που απαιτούνται διακρατικές συνεργασίες, και που να τρέχεις τώρα…”
Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να είναι η λύση, ή τουλάχιστον η ολοκληρωμένη λύση. Για τους πραγματικά έχοντες ανάγκη, η οργανωμένη κρατική + δημοτική πρόνοια, οι ξενώνες αστέγων κλπ, είναι η απάντηση. Ναι, αλλά έχουμε κρίση… Ε, καλά τώρα… έβλεπα και τότε που δεν είχαμε. Μόνο που πάλιωσε και το σενάριο των δικαιολογιών, όσο κι’ αν πουλάει ακόμα, βοηθούντων και των Μ.Μ.Ε, που στέκονται, όπως πάντα, στην επιφάνεια.
