Toυ Άκη Καπράνου…
Στις 7 Αυγούστου του 1974, την ημέρα που ο Richard Nixon ανακοίνωσε την παραίτηση του, ο Philippe Petit, ένας Γάλλος ακροβάτης, αιφνιδίασε τη Νέα Υόρκη περπατώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στους πύργους του World Trade Center. Οι περαστικοί, βιαστικοί Νεοϋορκέζοι σήκωσαν τα μάτια και έμειναν στην ίδια στάση για ώρα. Ένας άντρας χόρευε ψηλά στον ουρανό.
Σαράντα χρόνια μετά, ο Zemeckis, ένας από τους πιο επιτυχημένους Αμερικάνους δημιουργούς που ενσωματώνουν την τεχνολογία για να αφηγηθούν συναρπαστικές ιστορίες, μας πάει έναν περίπατο με τον Philippe Petit. Η “Βόλτα στο Κενό”, ένα επικό θέαμα, δίνει την ευκαιρία στο κοινό να βρεθεί εκεί που μόνο ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να πάει. 110 ορόφους πάνω από τη γη, πάνω σε ένα σχοινί, ανάμεσα στους ουρανοξύστες του World Trade Center. Όταν, στη γλώσσα του κινηματογράφου, κάνουμε λόγο για «αναστολή της δυσπιστίας» («suspension of disbelief» το λένε οι άγγλοι) αναφερόμαστε σε αυτή την μαγική παραχώρηση που κάνουν οι θεατές απέναντι σ’ εκείνες τις ταινίες που μπορεί να σκοντάφτουν, αλλά αξίζουν την στήριξη μας γιατί αυτό που ΛΕΝΕ μας αγγίζει, μας αφορά. Τι είναι η σχοινοβασία;» λοιπόν; Είναι ένα ακροβατικό κόλπο, ναι, αλλά τι άλλο; Χορός. Είναι άθλημα. Είναι μπαλέτο. Είναι μια ολοκληρωμένη σωματική παράσταση, είναι ένα είδος τέχνης. Και ο Zemeckis, γνωστός από ταινίες όπως η «Επιστροφή στο μέλλον», το «Contact» και τον «Φόρεστ Γκαμπ» στήνει μια ταινία που με τη σειρά της, ισορροπεί σε τεντωμένο σκηνή. Γιατί τι είναι, ας πούμε, το «Φόρεστ Γκαμπ»; Ένα αμείλικτο «κατηγορώ» στην δογματικώς επιβεβλημένη «ανοησία» που μαραίνει εκ των έσω τις ΗΠΑ, ή ένας μεγάλος χαιρετισμός προς ένα εξίσου μεγάλο Έθνος; Και οι δυο απαντήσεις στέκουν, ακόμα κι εδώ.
Φυσικά, το όλο ζήτημα είναι αν το μεγάλο κόλπο λειτουργεί στη μεγάλη οθόνη. Μην έχετε καμιά αμφιβολία: Η ανάβαση της κάμερας στις κορφές των Δίδυμων Πύργων έκαναν αυτόν τον κριτικό να καλύψει όχι μία και δυο, αλλά τρεις φορές τα μάτια του. Και να φανταστείτε πως δεν έχω πρόβλημα με τα ύψη.