Εξεταστική επιτροπή για το μνημόνιο, η οποία όμως θα αφορά μόνον την περίοδο μετά την νίκη Παπανδρέου το 2009 σχεδιάζουν Καμμένος – Τσίπρας. Όσο θα περιορίζονται οι προσδοκίες για υλοποίηση όσων προεκλογικά έλεγαν για την οικονομία ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, τόσο η κυβέρνηση συνεργασίας των κ.κ. Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου θα έχει ανάγκη από πρωτοβουλίες σε άλλα επίπεδα, πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να απορροφήσουν το ενδιαφέρον των πολιτών και να εκτονώσουν την οργή τους.
Και τί ποιό αποδοτικό από μία εξεταστική για την είσοδο της Ελλάδας, το Μάιο του 2010, στο μνημόνιο.
Τη συγκρότησή της ανακοίνωσε χθες ο Πάνος Καμμένος, στη συνεδρίαση της Κοιν. Ομάδας των ΑΝΕΛ, ενώ – θυμίζεται – ότι ανάλογη αναφορά είχε κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής τους. Δεδομένου ότι μόνον οι βουλευτές των ΑΝΕΛ δεν φτάνουν, για την επίτευξη του αριθμού των 60 βουλευτών ώστε να συζητηθεί η πρόταση, θεωρείται δεδομένο ότι θα υπάρξουν και υπογραφές των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρόταση εξεταστικής που θα κατατεθεί, ωστόσο, έχει μία πολιτικά ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα. Δεν θα ζητά, γενικώς, τη διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν τη χώρα στην τριμερή των πιστωτών. Αλλά θα αναζητά πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης Παπανδρέου, ως αν η ιστορία ξεκινά να γράφεται από τον Οκτώβριο του 2009.
Η επιλογή μοιάζει, πάντως, απολύτως λογική.
Ο κ. Πάνος Καμμένος πρωτοστάτησε στην προσπάθεια να ακυρωθεί η Ελληνική Στατιστική και ο «υπόδικος Γεωργίου», αγκάλιασε τη Ζωή Γεωργαντά που ξεκίνησε το γαϊτανάκι των καταγγελιών και επέμεινε στη γραμμή ότι ο Γ. Παπανδρέου, βάσει σχεδίου, έβαλε την Ελλάδα στην περιπέτεια.
Όλα αυτά, βέβαια, προς ικανοποίηση και του καραμανλικού στοιχείου που, όλο αυτό το διάστημα, επιδιώκει να γράψει την πρόσφατη ιστορία για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό με το δικό του τρόπο. Παράλληλα, με την πρωτοβουλία του έρχεται να υλοποιήσει κάτι που είχε υποσχεθεί αλλά; δεν έπραξε ο Αντ. Σαμαράς και, με αυτό τον τρόπο, να προσεταιριστεί τμήμα της γαλάζιας βάσης που «υπέφερε» από τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και την, εκ του αποτελέσματος, «δικαίωση» Παπανδρέου, αφού όλο το πρόγραμμα σταθεροποίησης βασίστηκε στην παραδοχή του δημοσιονομικού εκτροχιασμού του 2009.
Από την άλλη, ο κ. Αλέξης Τσίπρας ουδέποτε έκρυψε την αμοιβαία θερμή σχέση με την πλευρά Καραμανλή. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αφετηρία το 2010. Η καλή αυτή σχέση των δύο ανδρών επιβεβαιώθηκε, κατά πολλούς, και από την επιλογή του κ. Προκόπη Παυλόπουλου, που δίχασε την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η σχέση ΣΥΡΙΖΑ – «καραμανλικών» μοιάζει αμοιβαία επωφελής.
Η νέα κυβέρνηση του κ. Τσίπρα αποκτά ερείσματα ή συμπάθειες στο μετριοπαθές τμήμα της Ν.Δ., η δε πλευρά των καραμανλικών εξασφαλίζει το χρόνο που απαιτείται για την ωρίμανση των όποιων σχεδίων και, παράλληλα, ένα όχημα δικαίωσης του πρώην Πρωθυπουργού έναντι του Γ. Παπανδρέου.
Κυρίως, όμως, και οι δύο συγκυβερνώντες αποκτούν ένα χαρτί που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, κατά το δοκούν, στην πολιτική και επικοινωνιακή θύελλα που έπεται καθώς στον ορίζονται φαίνεται ήδη το μνημόνιο του 2015.