Του Άκη Καπράνου…
«Σκηνοθέτησα τη ζωή ενός ανθρώπου που έδωσε την ψυχή του, το χρόνο του και την ενέργειά του, σε μια εταιρεία για 25 χρόνια πριν εκείνη τον «πετάξει» στο περιθώριο, γιατί τα αφεντικά του αποφάσισαν να πάνε την επιχείρησή τους σε άλλη χώρα με φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Αυτόν τον άνδρα τον έδιωξαν επειδή κάποιοι άλλοι θέλουν για τον εαυτό τους περισσότερα χρήματα. Ο Τιερί είναι η συνέπεια ενός συστήματος που θέλει τους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων πιο «φουσκωμένους». Είναι εκείνος που περιλαμβάνεται στις στατιστικές με τους άνεργους που ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις. Μπορεί η είδηση αυτή να διαρκεί μερικά λεπτά, αλλά πίσω από αυτήν υπάρχουν ανθρώπινες τραγωδίες. Κι έχοντας περάσει 20 μήνες άνεργος συνεχίζει να δέχεται ταπεινώσεις σχεδόν σε κάθε εργασία που ξεκινά. Και όταν αυτή η εργασία θέτει το άτομο σε ένα ηθικά απαράδεκτο δίλημμα, τι μπορεί να κάνει; Να μείνει και να είναι συνεργός σε ένα άδικο σύστημα, ή να φύγει και να επιστρέψει σε μια αβέβαιη και ασταθή ζωή;»
Λόγια του Στεφάν Μπριζέ, σκηνοθέτη του Νόμου της Αγοράς, της συνταρακτικής ταινίας που χάρισε, στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, ένα βραβείο ερμηνείας στον σπουδαίο Βενσάν Λιντόν που ενσαρκώνει τον Τιερί έναν απολυμένο εργάτη που προσπαθεί να επιβιώσει στη σύγχρονη Γαλλία της υποβαθμισμένης εργατικής τάξης και των σκληρών εργοδοτικών πρακτικών. Αγωνίζεται, τόσο αυτός, όσο και η οικογένεια του. Αντιστέκεται, επιμορφώνεται, εκπαιδεύεται, όμως αυτό που αντιμετωπίζει στην ελεύθερη αγορά, είτε συμμετέχοντας σε σεμινάρια επιμόρφωσης είτε προσπαθώντας να ανοίξει νέους δρόμους εργασίας, είναι το αδυσώπητο πρόσωπο ενός νομοτελειακού συστήματος που είναι απαράμιλλα «λογικό». Δηλαδή αδιάλλακτο, αδιαπέραστο και εντέλει απάνθρωπο.
Ξεκίνησα το κείμενο με αυτό το απόσπασμα από μια συνέντευξη του δημιουργού για να θέσω το ερώτημα: Τι καθιστά μια ταινία πολιτική; Είναι, ας πούμε, «πολιτική ταινία» το «VforVendetta»; Εγώ εδώ απαντώ αρνητικά. «Μα», θα πει κάποιος, «η ταινία πραγματεύεται την ανατροπή ενός απολυταρχικού καθεστώτος». Ναι, θα απαντήσω, μόνο που το φιλμ κάνει την «επανάσταση» για εσάς. Από τη στιγμή που ο θεατής βγαίνει από την αίθουσα καθησυχασμένος, ανακουφισμένος αλλά και περήφανος για τη νίκη που συντελέσθη εντός – νίκη στην οποία δεν είχε καμία απολύτως συμμετοχή, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα – τότε μπορεί να είναι σίγουρος για ένα πράγμα: Η ταινία που παρακολούθησε, σίγουρα δεν είναι πολιτική ταινία. Γιατί η γνήσια πολιτική ταινία, κύριοι, δεν έχει απαντήσεις. Ερωτήσεις έχει.
Και τις πιο σκληρές εξ αυτών, τις θέτει στον εαυτό της.