Του Στέλιου Μπρατσόλη…
Φίλε Αντώνη Τσιγκάνη! Δεν ήσουν αυτό που λένε επώνυμο «βαρύ» -όπως άλλα- αλλά ήσουν μία μοναδική μορφή, που όλοι εμείς που αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο της γειτονίας, την όμορφη καζούρα στα πειραϊκά γήπεδα και πανηγυρίσαμε για την ομάδα μας, σε είχαμε και θα σε έχουμε πάντα στην καρδία και στο μυαλό μας.
Σαν άνθρωπος, που συνάντησα τη ζωή, στην παραγωγή, στην άθληση και στην προσφορά και μαζί με όλους τους φίλους του Παμπειραϊκού Ποδοσφαίρου που σε συναντούσαμε στα γήπεδα, με τις ομάδες του Πειραιά μας ήσουν μια «εξέδρα» μόνος σου!
Η φωνή σου, το πείραγμά σου, το τραγούδι σου, ο σαρκασμός, ο αυτοσχεδιασμός σου μας έβγαζε την ένταση και μας έφερνε το χαμόγελο.
Αντουάν! Το Πειραϊκό ποδόσφαιρο οφείλει -σε μορφές που γέννησε το ίδιο- σαν και εσένα, ένα μέρος της ταυτότητάς του, της αντοχής και της παράδοσής του να παίζει μπάλα για να χαιρόμαστε και να ξανασυναντιόμαστε συνεχίζοντας με αξιοπρέπεια τα βήματά μας στη ζωή.
Θα μας λείψεις Αντουάν !
Όλοι εμείς που σε συναντήσαμε στα γήπεδα είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσεις να μας τραγουδάς ,να κλαις και να γελάς…και να μας χορεύεις από ψηλά !
Καλό σου Ταξίδι και καλό σου Παράδεισο φίλε !