Toυ Βασίλη Σταυρόπουλου…
Η Μουσική και η Άνοιξη έχουν αισθησιακή αμεσότητα στην έκφρασή τους και μας παρασύρουν σε λατρείες. Βέβαια, η έξαρση θαυμασμού που μας προκαλεί η PRIMAVERA είναι φευγαλέα όσο η διάρκεια της μουσικής. Το σημαντικό εδώ είναι ότι η Φλωρεντινή Primavera έχει χαραχτεί στην μνήμη του αισθητικού χρόνου της ουμανιστικής ζωής.
Έχει χαραχτεί στην επιθυμία του γούστου, όπως η πρωταγωνίστρια στο σινεμά που μας εγκατέλειψε με ένα αίσθημα κενού και τώρα η απουσία της λάμψης της σταλάζει μέσα μας ένα οξύ μελαγχολικό πόθο.
Αρχίζοντας τη στιγμή που εξαπλώνεται η γιορτινή πρωτοκαθεδρία της και τότε μένει σαν μόνιμη φανταστική παράσταση, χωρίς τελειωμό η ανοιξιάτικη εκτροπή. Η φήμη της που ξυπνάει συγκινήσεις θα φιλοτεχνηθεί στα σονέτα του P. Ronsard, F. Villon ποτισμένα από μία Λυρική διάθεση και στο χείμαρρο, ένα συνδυασμό ήχων και λέξεων του G. Brassens.
Σε μια Γαλλική πόλη γύρω από τον ποταμό Λουαρ η φύση ποζάρει ως Άνοιξη. Αντίθετα στην Φλωρεντία η PRIMAVERA είναι γυναίκα της πόλης που διασχίζει την πλατεία και το Ponte Vecchio. Μια Ιδέα μπορεί να συμπυκνωθεί σε ένα πραγματικό πρόσωπο πρότυπο.
Η PRIMAVERA και το χαριτωμένο της περίγραμμα επιστρέφει έστω για λίγο στην απομαγεμένη ζωή μας, αλλά είναι πάντα ένα φλωρεντιανό συμβάν που η ιστοριογραφία και η πολιτική εκλογίκευση απώθησε ως απατηλή ψευδαίσθηση. Είναι όμως, ένα διαφορετικό συμβάν η αναγεννησιακή άνοιξη, η δημιουργία της ανθρώπινης καλλιέργειας, ο κοινωνικοποιημένος άνθρωπος ως πρωταγωνιστής.
Ας γυρίσουμε, όμως, στην ανοιξιάτικη ανθοφορία και τελεσφορία. Ανάμεσα στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα ξεκίνησε η ανανέωση της πολιτικής και πνευματικής ζωής της Φλωρεντινής Δημοκρατίας. Ο Dante αφιέρωσε στίχους σε κάποια Βεατρίκη γυναίκα του Simone di Bardi. Η Βεατρίκη και η Άνοιξη αισθητοποίησαν την Δαντική ροή του χρόνου που αποδείχτηκε μοναδική στην ιστοριογραφία της μεσαιωνικής ζωής, ξεσήκωσε ποιητές, ζωγράφους, λογοτέχνες που ζήτησαν πρόσβαση στην πληρότητα της Δαντικής επιθυμίας. Μια VITA NUOVA φάνηκε που υμνούσε την εγκόσμια και θεϊκή ομορφιά. Το καινούργιο συμβάν αξιώθηκε στον αρχιτεκτονικό διάκοσμο της πόλης και η ιστορία γράφτηκε μπροστά στα βλέμματα του πολίτη.
Μέσα από τον μύθο της διφορούμενης ομορφιάς με το βαθύ μυστήριο τις μελωδικές (με χρώματα) γραμμές του ανέμου και την βροχή!! από ρόδα που συνοδεύουν την αινιγματική και θλιμμένη ομορφιά του πραγματικού μοντέλου, την Αφροδίτη του Sandro Botticelli. H συγκρατημένη ομορφιά της ανοιξιάτικης ζωής στο σύνολο και στην διαφορετικότητα της χρωματικής πρόζας, το μπλε, το βιολετί, το μωβ, το κόκκινο, το τρυφερό πράσινο των ζωγράφων της Toscana. Την θαυμαστή της περιπέτεια γνωρίζουμε από την εμπειρία των διάσημων φίλων της τεχνοτροπίας «νέο γλυκό στυλ». Ο Lapo Gianni ήταν εγκάρδιος φίλος του Dante και του Guido Cavalcanti, το ερωτικό του ίνδαλμα ήταν μια φλωρεντινή αριστοκράτισσα η περίφημη Giovanna Primavera, η σημειολογία του ονόματος είναι η ίδια πρωταγωνίστρια σε διαφορετικές εποχές στο θέατρο, στην Λογοτεχνία, στην μουσική.
Είναι η ίδια πρωταγωνίστρια σε απογευματινά μεταπολεμικά δειλινά που εικονοποιεί ο στίχος και η μουσική του Ρωμαίου τραγουδοποιού A. Minghi. Οι πλούσιες συγχορδίες στον περίπατο των αρωμάτων στον ορίζοντα της Ρώμης. Αυτό το συναρπαστικό στυλ ζωής των γυναικών στα θεατρικά σκαλιά της Piazza Di Spagna. Η ανοιξιάτικη Corriere Della Sera υποδέχτηκε το απαλό χρυσό ανοιξιάτικο φως με μια φωτογραφημένη ιστορία με φόντο τον ανοιξιάτικο σκεπτικισμό της Μαρίας Σαράποβα.
Ένα λιτό κείμενο περιγράφει την θλιμμένη ομορφιά της Μ. Σαράποβα μέσα στην Ανοιξιάτικη βόλτα, ενώ το φόρεμά της είναι ένα βαθύ μπλε του κοβαλτίου. Το χρώμα είναι σχετικά σύγχρονο, αλλά θα μπορούσε να είναι παραλλαγή ενός μπλε τυρκουάζ σε έναν πίνακα του Andrea del Sarto.
Η φωτογραφία στην απλωμένη στο τραπέζι του café εφημερίδα είχε μία επιπλέον καθησυχαστική ομορφιά, την πληρότητα της απόλαυσης και την πολυτέλεια της υποθετικής στιγμής να μιλήσουμε με τον εαυτό μας τι ακριβώς θέλουμε στην εποχή μας από την ομορφιά. Μου έφερε γρήγορα στο μυαλό ένα μυθιστορηματικό ήρωα του Italo Calvino που ζούσε ως φωτογράφος τον διχασμό της ρεαλιστικής ζωής και της ποζαρισμένης πραγματικότητας (SELFIES).
Η μονοσήμαντη φωτογραφημένη πραγματικότητα σκέφτηκε, ακύρωνε τον αυθορμητισμό και δημιουργούσε μια ταχύτητα στο χρόνο για να νοσταλγήσει αυτό που φωτογράφιζε. Το βιβλίο σε ανύποπτο χρόνο ερμήνευε την σύγχρονη αδιαφορία για την μέριμνα της ζωής. Η αρχή του τέλους της κοινωνικής εμπειρίας της Δαντικής Άνοιξης που θα συναντάμε μόνο στις φωτογραφίες.
Η ανοιξιάτικη εμπειρία θα είναι μια εικονική νοσταλγία ενός αποϊδεολογικοποιημένου με τον τεχνολογικό προσδιορισμό του μετρήσιμου και του διαδικτυακού ιστότοπου που μπορείς να ερωτεύεσαι χωρίς να είσαι ερωτευμένος, όπως γράφει ο A. Βadiou.
- [Eloge de L’ amour 2009]
- C. Han 2015 εκδ. OPERA
- Arasse Paris
- Risset DANTE
- Negri εκδ. Κουκκίδα
- Raynand, εκδ. Πόλις
- Corriere della Sera