Από την Κατερίνα Παπαγεωργίου…
Εφυγε για πάντα από κοντά μας μέσα στην βδομάδα που μας πέρασε ο Αντώνης Σουρούνης, αγαπημένος ταλαντούχος βραβευμένος συγγραφέας και ωραίος άνθρωπος. Αυθεντικός, ελεύθερος, ανεξάρτητος, ολομόναχος, τεχνίτης όπως πολλοί τον είχαν χαρακτηρίσει της “ανδρικής γραφής”.
Για αυτόν τον “αποχαιρετισμό”, ο ίδιος θα μιλούσε με το απίστευτο χιούμορ που τον διέκρινε.Αυτό το χιούμορ που σε συνδυασμό με την έμπνευση, τον αυτοσαρκασμό, και τον ρεαλισμό με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα, σ΄εκανε διαβάζοντας τα γεμάτα από αυτοβιογραφικά στοιχεία βιβλία του, να πεθαίνεις κυριολεκτικά από τα γέλια.Και τι δεν είχε να λέει, ακόμα και από τις αναμνήσεις του σε δουλειές που είχε κάνει πριν ασχοληθεί με την συγγραφή σε ετερόκλητα πόστα, όπως υπάλληλος στην τράπεζα κι αργότερα σε ξενοδοχείο, ναυτικός κ.α . Πολλοί δικαίως τον χαρακτήρισαν ως νέο Μπουκόφσκι και νέο Κέρουακ, καθώς ανάμεσα στα άλλα έγραφε όπως ζούσε και μιλούσε, αγαπούσε με πάθος τις γυναίκες, ενώ ποτέ δεν κυνηγούσε στη ζωή του την σιγουριά και το κατεστημένο.Εφυγε νωρίς, στα 74 χρόνια του έπειτα από μακροχρονη μάχη με ασθένεια.
Με χιούμορ και έμπνευση εγραψε και για τα παιδιά
Ακόμα και το παιδικό βιβλίο του που πριν χρόνια έγραψε με τίτλο “Το μπαστούνι” το αφιέρωσε με χιούμορ σ΄εκείνη που της είχε αδυναμία: “Ενα μπαστούνι για τον δρόμο σου.” (το βιβλίο αναφερόταν στην περιπέτεια ενός δένδρου που το κόβουν για να το κάνουν τραπέζι. Το άμοιρο δένδρο μαθαίνει μέσα στο μαραγκούδικο, πως από δω και πέρα θα είναι με τέσσερα πόδια όπως τα ζώα, χωρίς όμως και να μπορεί να περπατάει όπως εκείνα, καθώς θα ζει με καρφιά, αφού ο άνθρωπος ότι χρειάζεται το καρφώνει για να το κρατάει κοντά του.Από τη στιγμή που φτάνει στα αυτιά του δένδρου πως το μπαστούνι είναι το μόνο ξύλινο δημιούργημα χωρίς καρφιά βάζει σκοπό της ζωής του αυτό να γίνει!).
Ο Αντώνης σουρούνης δεν υπήρξε βέβαια συγγραφέας παιδικών βιβλίων.Ηταν συγγραφέας καρδιάς και εξομολόγησης.Ωραίος άνθρωπος. Την εποχή που ζούσε στο κέντρο της Αθήνας σ΄ενα διαμέρισμα ισογείου με το παράθυρο του να βλέπει στον Αγιο Διονύσιο στην Σκουφά, οι φίλοι του εύκολα τον συναντούσαν και τα έλεγαν μαζί του. Ακόμα και οι άγνωστοι για εκείνον αναγνώστες που τον αγαπούσαν μέσα από τα βιβλία του, καθώς πάντα θα έβρισκε τον τρόπο να γράφει για τις περιπέτειες του μέσα από την κάθε ιστορία που εξιστορούσε.Γινόταν οικείος έτσι, συντροφικός, ένα παράθυρο στην ανάσα. Οταν έγραψε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που ήταν και το τελευταίο του “Το μονοπάτι στη θάλασσα” ένα βιβλίο ποταμός για το οποίο βραβεύτηκε το 2007 από το περιοδικό “Διαβάζω” με το “βραβείο μυθιστορήματος” πολλοί αγάπησαν το εξαιρετικό αυτό ψυχογράφημα των περιπλανήσεων του.
Χωρίς παπούτσια για να είναι καινούργια!
Το γράψιμο του άρεσε από τις πρώτες κιόλας τάξεις του Δημοτικού. Το αγαπημένο του μάθημα ηταν η έκθεση.Θεσσαλονικιός ζούσε για αρκετά χρόνια έξω από την συμπρωτεύουσα σε απομονωμένο χωριό όπως μου είχε πει. Η σκηνή που ζωντάνευε μέσα μου σαν κινηματογραφικό πλάνο, από τις διηγήσεις του ήταν πως στα παιδικά του χρόνια για να πάει στο σχολείο μέσα από τα κατσάβραχα που για ώρες έπρεπε να περπατάει, έβγαζε τα παπούτσια του και τα έβαζε λίγο πριν μπει στην τάξη! Αν δεν το έκανε, ήξερε πως τα παπούτσια θα καταστρέφονταν κι άλλα δεν υπήρχε περίπτωση να τα διαδεχθούν. Η οικογένεια μετα βίας τα έβγαζε πέρα, για αυτό άλλωστε οι γονείς του αλλά και οι συγγενείς του γρήγορα μετανάστευσαν στην Γερμανία όπου το 1960 και ο ίδιος εγκαταστάθηκε ήταν τότε 18 χρονών μόλις είχε τελειώσει το σχολείο. Για κάποιο καιρό φοίτησε στην Κολονία, στο Σααρμπρίκεν και στο Ινσμπουργκ σπουδάζοντας Κοινωνιολογία και Πολιτικές Επιστήμες.Στη συνέχεια άφησε τις σπουδές του και άρχισε να ταξιδεύει δουλεύοντας κατα τη διάρκεια των περιπλανήσεων “Το ταξίδι” είχε επανηλλειμένα δηλώσει “είναι για μένα το μεγάλο σχολείο στη ζωή”.
Τα βιβλία του
Ο Αντώνης Σουρούνης εγκαταστάσθηκε στην αθήνα το 1987. Είχαν ήδη εκδοθεί τα βιβλία του “Ενα αγόρι κλαίει”(1969), “Οι συμπαίχτες”(1977), “Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι (1985). Ακολούθησαν: “Μερόνυχτα Φραγκφούρτης” Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου”, “Πάσχα στο χωριό” “Ο χορός των ρόδων” που βραβεύτηκε το 1995 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, “Το μπαστούνι”, “Γκας, ο γκάνγκστερ” και τέλος ” Το Μονοπάτι της Θάλασσας” το 2006.
Να υπογραμμίσουμε, πως το βραβευμένο μυθιστόρημα του “Ο χορός των ρόδων,” ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα καθώς αναφέρεται σε παίκτες της ρουλέτας, όπως ήταν και ο ίδιος ο οποίος μάλιστα δούλευε για ένα μεγάλο διάστημα σε καζίνο.