Του Νίκου Σηφάκη…
Ένα είναι το βασικό ερώτημα σχετικά με την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται: οι αλλαγές που έγιναν θα αποδώσουν; Οι τομείς που θεσπίστηκαν θα υπηρετήσουν το καινούργιο πλάνο της νέας Διοίκησης;
Λοιπόν, όποιος βιαστεί να δώσει καταφατική ή αρνητική απάντηση, δεν περιβάλλεται από το σεντόνι της βεβαιότητας.
Φτάσαμε στις 2 Νοεμβρίου, με τον νέο πρόεδρο Βαγγέλη Λιόλιο στην πρώτη μετά τις εκλογές συνεδρίαση του Δ.Σ. να προχωρά σε ξεχωριστή παρουσίαση σε κάθε ζήτημα προς τους αρμόδιους, κάνοντας αναφορά στην πρόοδο που υπάρχει, αλλά και στις κινήσεις που έπονται για τα αποτελέσματα που «θα ωφελήσουν το ελληνικό μπάσκετ στο σύνολό του», όπως ανέφερε.
Τούτη η Διοίκηση λοιπόν, διαθέτει τα φόντα να ανοίξει νέους δρόμους για την επόμενη ημέρα του ελληνικού μπάσκετ; Φυσικά και τα διαθέτει.
Βεβαίως, από το να έχεις ανοικτή προοπτική έως το να επιτύχεις τους στόχους σου, απέχει παρασάγγας άσε που στα μισά της διαδρομής δεν είναι καθόλου απίθανο να παρεκκλίνεις. Όχι γιατί θα ευθύνεσαι εσύ, αλλά οι… άλλοι.
Παραδείγματα πολλά. Δόξα τω Θεώ, η Διοίκηση Βασιλακόπουλου ουκ ολίγες φορές είχε «ιδρυματοποιηθεί» χάρη στον τέως ισχυρό 82χρονο άντρα του ελληνικού μπάσκετ .
Από τη μια τα στελέχη της παρέμεναν γαντζωμένοι στις θέσεις τους, και από την άλλη ο κ. Βασιλακόπουλος είναι αλήθεια ότι κάποιους παράγοντες (ή «παράγοντες») τους είχε για πρωινό.
Ερώτηση: Διοικούσε στη λογική του «διαίρει και βασίλευε» όπως κατηγορήθηκε;
Όσο η προεδρική κλεψύδρα άδειαζε, οι συνεργάτες του, εκείνοι που αρχικά υπερασπίζονταν το «όλοι μαζί», ήρθε η στιγμή που θυμήθηκαν ότι «την ιστορία γράφουν οι παρέες»… Δυστυχώς όμως, τελικά διεφάνη ότι εννοούσαν τις «παρεϊτσες».
Όλα αυτά καμία σημασία δεν έχουν πλέον. Ο Βασιλακόπουλος αποτελεί παρελθόν και είναι μάλλον άσκοπο να επανέρχεται κανείς στα πεπραγμένα των Διοικήσεών του.
Άλλωστε, τούτη η (όχι τόσο ασυνήθιστη αλλά εν πάση περιπτώσει) αναγκαία φράση, στάθηκε μόνιμη επωδός στα χείλη όλων όσοι διεκδίκησαν φέτος στον… Μαραθώνιο εκλογής την πρώτη θέση: «η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει όλους ενωμένους».
Η λαϊκή σοφία έχει δημιουργήσει μια φράση που αποτυπώνει την πραγματικότητα: Φρόντιζε το καράβι σου και το καράβι σου θα φροντίσει εσένα.
Εάν όπου καράβι… ΕΟΚ, τότε πράγματι επί χρόνια το ελληνικό μπάσκετ ταξίδευε με μπουνάτσα. Όταν όμως έπρεπε να περάσει τον Κάβο Μαλιά, ο ενθουσιασμός κόπασε και άρχισαν τα όργανα να παίζουν με ακούρδιστες κιθάρες.
Κι αυτό γιατί στο βασίλειο των ιδεών, όλα εξαρτώνται από τα αρχικά «θέλω», ενώ στον πραγματικό κόσμο όλα στηρίζονται στην επιμονή.
Και επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, εκτός από τους φόρους, αξίζει να κάνουμε μια στάση στην διαφαινόμενη καλυτέρευση του γυναικείου μπάσκετ.
Άλλωστε, όλοι θα κριθούν. Αυτό ζητούσαν (και σωστά) από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, αυτό θα γίνει και στη δική τους εποχή.
* Η Άννυ Κωνσταντινίδη, ίσως η σπουδαιότερη μορφή στη γυναικεία καλαθοσφαίριση, όπως και ο Χρήστος Βασιλειάδης, γνωστός μπασκετάνθρωπος και πρόεδρος του Πρωτέα Βούλας, αναλαμβάνουν την αναπτυξιακή προοπτική αλλά και την πρόοδο των γυναικείων εθνικών ομάδων. Το πώς, θα το μάθουμε σύντομα. Ιδέες υπάρχουν, ο Παναγιώτης Φασούλας προεκλογικά είχε κι εκείνος σχεδιάσει την επόμενη μέρα στις γυναίκες, ωστόσο δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.
Οσο για το 3Χ3 που τόσο πολύ αναπτύσσεται παγκοσμίως, οι Κώστας Ασημακόπουλος, Τρύφωνας Δίτσιος και Ντίνος Σβερκούνος υποσχέθηκαν ότι αρκετά σύντομα θα διαφανούν τα αποτελέσματα της προόδου. Προφανώς όχι σε επίπεδο επιτυχιών, αλλά στις κινήσεις και τη διάθεση που θα επιδείξουν.
Στα άξια αναφοράς, η ενεργή συμμετοχή των Κώστα Τσαρτσαρή, Νίκου Σταυρόπουλου, Δήμου Ντικούδη, Νίκου Ζήση και Ευθύμη Ρεντζιά που παρεμπιπτόντως προ των εκλογών ήταν ο εκ των πλέον στενών συνεργατών του Παναγιώτη Φασούλα (θετική κίνηση σε πνεύμα ενότητας) από τους οποίους είναι λογικό να περιμένουμε πολλά. Δόξασαν και δοξάστηκαν, αλλά καλό θα είναι να μην ξεχάσουν ούτε στιγμή ότι ο ενθουσιασμός είναι το ντελίριο της λογικής…