Του Νίκου Μπουρσινού…
«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας»- Γιώργος Σεφέρης, «Τρία κρυφά ποιήματα».
Τυχαία άραγε μου ήρθε στο νου αυτός ο στίχος του Σεφέρη; Φαντάζομαι πως όχι, γιατί έξω από το σούπερ-μάρκετ, εκεί στην ουρά, άκουγα την συζήτηση που είχαν δύο πελάτες, περιμένοντας κι αυτοί, για τον ιό, την οικονομία, το τι μας περιμένει αύριο «αν την σκαπουλάρουμε», όπως συμφώνησαν κι οι δυό τους. Εδώ που τα λέμε, ήταν και το μόνο στο οποίο οι απόψεις τους συνέπεσαν. Στα άλλα, κυρίως τα πολιτικά, εντελώς απέναντι.
Μα έχουν οι άνθρωποι όρεξη αυτές τις μέρες να κουβεντιάζουν για πολιτική; Μα τι να κάνουν οι άνθρωποι, θα σας πω εγώ, όταν πρέπει να νιώσουν ζωντανοί, μέσα σ΄αυτόν τον κυκεώνα; Είναι δυνατό να λέμε μόνο για τον ιό; Άσε που στο φινάλε όλες οι κουβέντες , εκεί καταλήγουν. Ε, δεν σου τυχαίνει(ευτυχώς) και κάθε μέρα τέτοιος ντοβρουτζάς, που ΄λεγε κι η συχωρεμένη η Μαλβίνα.
Όμως, αυτόν τον καιρό οι συζητήσεις είναι κάπως πιο στοχευμένες, αν προσέξατε. Έχουν να κάνουν με τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνονται, όπως και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, και όχι μόνο. Όπως και να το κάνουμε και η Δημόσια Υγεία και η εν γένει διαβίωση, από την πολιτική εξαρτώνται, τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς.
Από τη μια ο φόβος για το σήμερα, από την άλλη ο φόβος για το αύριο «ανάμεσα σε δυό πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε ν΄ανασάνεις», για να ξαναθυμηθούμε τον Σεφέρη. Η πολιτική μπορεί να μετριάσει τους φόβους, ή το ακριβώς αντίθετο. Κι εκεί αρχίζει η συζήτηση…
Είναι δεδομένο ότι η εκάστοτε κυβέρνηση, θα υποστηρίξει το πρόγραμμά της, η αντιπολίτευση το δικό της, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Ποιο είναι; Να υπάρχει διάλογος και, κυρίως, να ακούγονται, να έχουν βήμα όλες οι απόψεις, είναι το πρωτεύον, πιστεύω.
Η πολυφωνία, θεωρητικά όλοι το αποδέχονται, είναι πρωταρχικός πυλώνας της δημοκρατίας. Θεωρητικά, διότι στην πράξη ελάχιστες φορές βρίσκει εφαρμογή αυτή η (στα λόγια) απαράβατη αρχή. Ως πολιτικός συντάκτης δε, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ελάχιστοι πολιτικοί είναι τόσο βαθειά δημοκράτες, ώστε όταν κυβερνούν να δίνουν στον εαυτό τους την… πολυτέλεια, να εγγυηθούν στην πράξη το δικαίωμα των αντιπάλων τους να έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ, επιχειρώντας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον αποκλεισμό της διαφορετικής φωνής.
Μα, και σήμερα, που ζούμε στην εποχή του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των περίφημων social media; Σήμερα, που η πληροφόρηση έρχεται από παντού; Σήμερα, ναι, θα σας απαντήσω και θα μπορούσα να παραθέσω εκατοντάδες ειδήσεις, αλλά και απόψεις, που δεν έχετε πληροφορηθεί, ώστε να έχετε μια, όσο το δυνατόν, πιο ικανοποιητική ενημέρωση, που θα σας επιτρέψει να διαμορφώσετε άποψη.
Είναι γνωστό, ότι σε περιόδους κρίσεων, ο κόσμος συσπειρώνεται γύρω από την εκάστοτε κυβέρνησή του, και αυτό συμβαίνει παγκοσμίως. Δεν θα έπρεπε, όμως, να έχουν και οι άλλες φωνές (και δεν μιλώ μόνο για τα πολιτικά κόμματα) τη δυνατότητα να ακουστούν και μάλιστα από τα Δημόσια Μέσα Ενημέρωσης; Παραδέχομαι ότι στη χώρα μας διαχρονικά, με όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, δεν παίρνουμε ούτε την βάση σε αυτού του είδους τις εξετάσεις. Αυτό, πάντως, επ΄ουδενί πρέπει να αποτελεί άλλοθι για οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Όποιος φοβάται τον διάλογο, όποιος φοβάται και φιμώνει (έτσι ή αλλιώς) την άλλη άποψη, δεν έχει εμπιστοσύνη στην δική του , λένε πολλοί. Με το συμπάθιο, αλλά με τους πολιτικούς δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Η κάθε λογής εξουσία, εκτός των πολλών άλλων, προσπαθεί να διατηρηθεί με την μονοκρατορία του δικού της λόγου και οι «έξοδοι διαφυγής», όπως ο κοινοβουλευτικός διάλογος, αρκούντως απαξιωμένος, με ευθύνη όλων, δεν αρκεί ως αντιστάθμισμα, στην τεράστια δύναμη που διαθέτουν τα ΜΜΕ, που είναι οι κύριοι δίαυλοι επικοινωνίας των απόψεων και των προβληματισμών της κοινωνίας, η οποία, εν τέλει, στερείται την δική της φωνή.
Φαίνονται πολύ θεωρητικά όλα τα παραπάνω, το ξέρω. Όμως, ειδικότατα σε περιόδους κρίσεων ανάγκη πάσα να ακουστούν όσο γίνεται περισσότερες απόψεις, περισσότερες προτάσεις, περισσότεροι προβληματισμοί, τόσο στο επιστημονικό-ιατρικό πεδίο, όσο και στους τομείς της οικονομίας και των γενικότερων κοινωνικών προβλημάτων-αναζητήσεων. Και, ας το παραδεχτούν κάποιοι, ΔΕΝ ακούγονται!
Υποθέτω, ότι πολλοί αναγνώστες/στριες, θα διαφωνήσουν με αυτήν την άποψη. Αυτό ακριβώς είναι που ΔΕΝ με ενοχλεί! Την άλλη άποψη, όταν την ζητάς, πρέπει να την αντέχεις, να την συζητάς και ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙΣ να ακουστεί. Όλα τα άλλα είναι υποκρισίες και πολιτικαντισμοί, «μπλα- μπλα- μπλα, δημοκρατία, μπλα- μπλα-μπλα, μ΄εκλέξανε», που έλεγε κι ένας τραγουδοποιός, το πάλαι ποτέ.