του Νίκου Σηφάκη……
Τα όσα απίστευτα συμβαίνουν τούτες τις ώρες στη βορειοανατολική Συρία, είναι εύλογο να προκαλούν το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Και όσο καλή διάθεση να έχει κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος να δει «πολιτικογεωγραφικά και λογικά» μια πολεμική σύρραξη, είναι τόσο βαρύ το θανατικό που σκορπιέται άφθονα σε αυτήν την τόσο ευαίσθητη περιοχή, σε βαθμό που να αναρωτιέται μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη βαρβαρότητα. Στους συμμάχους των επιθέσεων της Τουρκίας εναντίον των Κούρδων προσετέθησαν φιλοϊσλαμιστές αντάρτες, πολεμώντας στο όνομα μιας θρησκείας που την έχουν παραποιήσει κατά το δοκούν.
Η σκληρή πραγματικότητα
Τι έχουμε λοιπόν; Από τη μια πλευρά τον τουρκικό στρατό και τους τζιχαντιστές, και από την άλλη τον συριακό στρατό και τους Κούρδους.
Τι σημαίνει αυτό;
Κυρίως πέντε πράγματα, τα οποία διαμορφώνουν την ατζέντα ενός ακόμη πολέμου σε μια τόσο πολυβασανισμένη περιοχή.
1) Ο στρατός της Τουρκίας πολεμά για τις… ψεκαστικές ιδέες ενός νέου παρανοϊκού Σουλτάνου, που θέλει να ενθρονιστεί για προσωπικό όφελος στη συνείδηση εκατομμυρίων ισλαμιστών.
2) Οι τζιχαντιστές βρίσκουν την ευκαιρία να αναδιοργανωθούν, υποχρεωτικά όμως κάτω από τις διαταγές του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος στην προσπάθειά του να αποφύγει τη μήνι των φτωχοποιημένων Τούρκων πολιτών, μεταθέτει το όλο ζήτημα σε καθαρά εθνικού χαρακτήρα. Για τον ίδιο, είναι φανερό ότι παίζει τα ρέστα του. Η οικονομία της χώρας του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η τουρκική λίρα συνεχώς διολισθαίνει και αισθάνεται «καυτή» την ανάσα όσων τον αντιπαθούν, κυρίως των κεμαλικών.
3) Ο στρατός της Συρίας (δεν μπορεί και δεν γίνεται διαφορετικά) υπερασπίζεται τις θέσεις των Κούρδων. Εάν δεν τις υπερασπιστεί, είναι σαν να συμμαχεί με την επεκτατική στα εδάφη της Τουρκία, καθώς τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων είναι ενδεικτικά όχι μόνον των προθέσεων, αλλά και των πρακτικών της τουρκικής πλευράς στις διμερείς συρράξεις που πραγματοποιήθηκαν.
4) Η στάση των μεγάλων του κόσμου δυνάμεων. Οι ΗΠΑ όπως πάντα σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα, αφού προηγουμένως έχουν τάξει «λαγούς με πετραχήλια» σε όποιον αντιμαχόμενο συναντούν και συνομιλούν, ενώ είναι άξια αναφοράς η δήλωση Τραμπ ότι οι ΗΠΑ αποχωρούν από τη Συρία και την αφήνουν στη Ρωσία, την Τουρκία και το Ιράν.
Τι μας υποχρεώνει όλο αυτό να σκεφτούμε; Οτι πλησιάζει η για πολλοστή φορά αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία. Τουτέστιν, οσονούπω θα γίνουν δυο πολύ καλά φιλαράκια, αφού η πέραν του Ατλαντικού χώρα, αφήνει να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά Ιρανοί και Τούρκοι, και εάν χρειαστεί (που θα χρειαστεί…) θα αποτελούν το αντίβαρο απέναντι στη Ρωσία.
5) Η οποία Ρωσία το παίζει σε δύο ταμπλό. Το ένα γράφει «φιλικές σχέσεις με την Τουρκία λόγω πωλήσεων πολεμικών όπλων» και το άλλο «αμετακίνητες θέσεις υπέρ του καθεστώτος της Συρίας, το οποίο αναγκαστικά υπερασπιζόμαστε διότι τα ενεργειακά και ο απαραίτητος έλεγχος – ορμητήριο της περιοχής, περνούν μέσα από συνεννόηση με τον Ασαντ».
Και φυσικά για μια ακόμη φορά στη μέση των γεγονότων και των συρράξεων -ποιοι άλλοι- οι απλοί πολίτες, ο άμαχος πληθυσμός. Τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι Κούρδοι, που αντιλαμβάνονται την προσπάθεια της Τουρκίας να τους αφανίσει, ως βορά στα νύχια και τα δόντια του 65χρονου φιλόδοξου Σουλτάνου.
Το… καλαμπούρι
Κάπου εδώ όμως ξεκινά το… καλαμπούρι. Προσέξτε: Οχι γέλιο, όχι αστείο, αλλά φτηνιάρικο καλαμπούρι των ισχυρών δυνάμεων της Ευρώπης.
Εάν μάλιστα κάνετε ησυχία και δεν τους ξυπνήσετε από τον βαθύ τους ύπνο, δεν κινδυνεύετε να σας… μαλώσουν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Καθ’ όσον η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ και ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν ζήτησαν από κοινού από την Τουρκία να τερματίσει την πολεμική επιχείρηση κατά των κουρδικών δυνάμεων στην Συρία, που «κινδυνεύει να δημιουργήσει μη αντιμετωπίσιμη ανθρωπιστική κρίση και να βοηθήσει στην επανεμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους».
«Πρέπει να τεθεί ένα τέλος σε αυτήν την τουρκική επέμβαση», ανέφερε σχετικά ο κ. Μακρόν.
«Πρέπει», είπε ο απόγονος του Ντε Γκωλ, του Πομπιντού, του Ντ΄Εστέν, του Σιράκ, του Μιτεράν.
Ωσάν να μην το γνωρίζαμε. Ωσάν να ισχυριζόμασταν ότι μπορεί και να μην έπρεπε, και έρχονται ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας με τη «Σιδηρά Κυρία» να βγάλουν το συμπέρασμα.
Μα, από συμπεράσματα έχουμε χορτάσει. Από πράξεις πάσχουμε. Από πρωτοβουλίες. Από θέληση για Ειρήνη. Από αποφασιστικότητα. Από πυγμή. Αυτό περιμένουν οι πολίτες της «Ευρώπης των λαών, της ευημερίας και της Ειρήνης» από τους ηγέτες των μεγαλύτερών της δυνάμεων; Να συναντηθούν για να συζητήσουν και να βγάλουν συμπεράσματα που ακόμη και ένα παιδάκι του Νηπιαγωγείου τα γνωρίζει; Πλάκα δεν έχουν;
Οι εικόνες νεκρών παιδιών στη Συρία και τα κύματα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που βρίσκονται στο μέσον μιας σύρραξης χωρίς λογική, μας στοιχειώνουν.
Και αυτά, πιστέψτε μας, δεν σηκώνουν καμία πλάκα…