Του Πέτρου Κασιμάτη
Στους πικρούς καιρούς που διανύουμε καιρός είναι να μιλήσουμε και για τους πολιτικούς της ουσίας!!
Δεν έχει την πολυτέλεια το εγχώριο κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι να επαναλαμβάνει πως δεν έχουμε πολλούς σαν τον Τσιάρα. Τι πολλούς; Εδώ μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού…
Ο ψηλός Καρδιτσιώτης είναι ο …γκουρού της σκληρής πολιτικής δουλειάς. Ακούγεται κοινότυπο, αλλά είναι ακριβές.
Σε μια περιοδεία του στη Θεσσαλική γη , τις προάλλες, τον προλόγισε ένας πατριώτης του ως έναν ευφυή Γραμματέα του κόμματος με πρωτότυπη σκέψη. «Που σηκώνει ό ίδιος πάντα τη συσκευή απαντώντας άμεσα στα τηλεφωνήματα των φίλων μα και των αγνώστων. Ο Γραμματέας της Κ.Ο της Ν.Δ Κώστας Τσιάρας μοιάζει να είναι ένας μάχιμος πολιτικός ξεχωριστής κοπής…
Οι αντίπαλοί του προσβλέπουν στη μετριοπάθειά του και δεν θέλουν να τον έχουν αντίπαλο. Οι φίλοι του τον χαίρονται γιατί εκπροσωπεί τον πολιτικό των καθαρών επιχειρημάτων. Με τον Τσιάρα αν είσαι στην «απέναντι όχθη» δεν έχεις κρυφές ατζέντες, συνωμοτικό παρασκήνιο, ενώ το ότι διεμβολίζει άλλους χώρους εξαιτίας της συνετής κεντροδεξιάς αντίληψης του ε, αυτό δεν σημαίνει ότι ..συναλλάσσεται με πολιτικούς αντιπάλους.
Στο υπουργείο Εξωτερικών τον εμπιστεύτηκε η καχύποπτα (και γι αυτό σοφά) λειτουργούσα Ομογένεια ,ενώ ο ίδιος προσπάθησε να λύσει όσο κανείς τα φορολογικά ζητήματα των ομογενών αλλά και τα θέματα της εκπαίδευσης ανά τον κόσμο. Με ακρίβεια χειρουργική – ο Τσιάρας είναι γιατρός- κατάφερε και στην πολιτική να κατασβήσει κοινωνικό-θρησκευτικές φωτιές και αθόρυβα να δώσει λύσεις στην κρίση των Πατριαρχείων Ιεροσολύμων και Αντιοχείας. Μάλιστα, νεώτεροι βουλευτές τον ρωτούν συχνά –πυκνά για τον τρόπο που έδρασε και ενώ ακόμα και οι ιερωμένοι ήσαν στα μαχαίρια τελικά έφυγαν αγκαλιασμένοι από το υπουργείο Εξωτερικών σε μια επική στιγμή για τον ίδιο… Μάλιστα, ο τρόπος που έδρασε στο θέμα της εκλογής Πατριάρχη Αντιοχείας ήταν υποδειγματικός.
Από το 2009 αλλά και το 2012 –που είχε αποχωρήσει ο αείμνηστος Καρδιτσιώτης Πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας από την ενεργό πολιτική , ο Τσιάρας βγαίνει πρώτος σε σταυρούς. Τιμούσε τον μεγάλο πολιτικό άνδρα που κόσμησε το Κοινοβούλιο ως Πρόεδρος – άλλωστε μίλησε στο πολιτικό του μνημόσυνο στη Βουλή εκ μέρους της Ν.Δ «φωτίζοντας» κυρίως αυτό που επαναλάμβανε ο Σιούφας «να χτίζετε γόνιμα και ουσιαστικά σε αυτό που βρήκατε και πάνω σε αυτό που είχαν χτίσει οι προηγούμενοι». Άλλωστε, για τον Τσιάρα μόνον καλά λόγια είχε να πει ο ευπατρίδης της πολιτικής που μας άφησε νωρίς για τα μπαλκόνια του ουρανού.
Ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη. Τιμωμένη χώρα στη ΔΕΘ ήταν οι ΗΠΑ και ο κορυφαίος Αμερικανός διπλωμάτης των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ ο περίφημος κ. Ρίκερ σχεδόν έψεξε τη Ν.Δ για τη στάση της στο θέμα των Σκοπίων. Δεν ήταν εύκολος «στόχος» ο Τσιάρας ,ούτε η Ν.Δ την οποία εκπροσωπούσε εκείνη τη στιγμή. Φσικά και δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω… Μέσα σε 3 λεπτά με έναν καταιγισμό επιχειρημάτων ο Ρίκερ έκανε στροφή 180 μοιρών και συνομιλώντας με ΝΑΤΟικούς αξιωματούχους είπε σε Έλληνες επιτελείς αργά και χαμηλόφωνα: «πρώτη φορά ακούω τόσο σοφά επιχειρήματα για το ζήτημα της στάσης της Ν.Δ»…
Άλλωστε η θέση Τσιάρα για το θέμα των Σκοπίων ήταν αυτή που επικράτησε στην τελική στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δικαιώνοντάς τον στη σύσκεψη του πρωινού καφέ στην Πειραιώς μην αφήνοντας ζωτικό χώρο στον Π.Καμμένο κι αφυδατώνοντας όσους στα δεξιά της Ν.Δ ενδυνάμωνε η πολιτική επένδυση στο όνομα του κρατιδίου.
Στα μικρά ταπεινοχώρια της Καρδίτσας ο Τσιάρας καλλιεργεί σχέσεις ουσίας. Θα πει κάποιος το ότι θυμάται ονόματα συμπατριωτών του αυτό είναι στα πλαίσια παραδοσιακών επικοινωνιακών στρατηγικών. Είναι όμως, η συναρπαστική ηχώ ενός αυθεντικού ανθρώπου που απεχθάνεται το δήθεν και που στη φαρέτρα του ξετυλίγει το γόνιμο διάλογο και τον πολιτισμό ,γιατί αυτό είναι το αποτύπωμά του.
Ο Τσιάρας θα μπορούσε να μας διδάσκει αριστοτεχνικά γλώσσα κι Ελληνική λαλιά. Γιατί πιστεύει στην ασπίδα του έθνους που είναι η πολιτιστική διπλωματία. Ως αν.υπουργός στο ΥΠΕΞ προσπάθησε να μιλήσει όσο κανείς άλλος στους ομολόγους του για τον παππού Αριστοτέλη. Ενώ δίπλα του είχε σε πλήρη διάταξη μάχης όχι τη σκακιέρα της πολιτικής εξόντωσης του αντιπάλου, αλλά τα οφέλη για τη μάχη των ιδεών .
Αν ήταν μυστικός θα μπορούσε να μας μιλήσει για τον Αναξίμανδρο, τον Αναξιμένη και τους προσωκρατικούς. Τούς έχει μελετήσει σε βάθος.
Ως φιλότεχνος μας έγνεψε από τις αμμουδιές του Ομήρου και μας μίλησε για τους αγαπημένους του ζωγράφους.
Ως ψάλτης σε ένα στασίδι των Αγράφων , ζήτησε-τι ζήτησε- να μας ανάψει το κερί του Κοσμά του Αιτωλού που πέρασε αποκεί.
Ως άνθρωπος συγκέντρωσε τις αρετές του Πατροκοσμά, του Νικήτα Σταματελόπουλου την ταπεινότητα,
του Γκάτσου την ασκητική, άλλωστε η λιτή ζωή του το αποδεικνύει.
Και αυτός είναι ο απόλυτος θρίαμβός του.