Του Δημήτρη Αντωνόπουλου
Διάλεξα να περιμένω να κάτσει η σκόνη από την επαφή των Madrugada με τα εδώ media πριν από λίγες εβδομάδες, για να πούμε δύο σημαντικά πράγματα με απόσταση πλέον από την συνέντευξη τύπου.
Οκ, σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο να έχεις απέναντί σου μια λατρεμένη για το Ελληνικό κοινό μπάντα, μήνες πριν από την εμφάνισή τους στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου) σε έναν υπέροχο χώρο και τα πάντα την ίδια στιγμή να λειτουργούν στην εντέλεια.
Δεν είναι (ακριβώς) συνηθισμένο για την Ελλάδα, εννοώ.
Ενώ θα έπρεπε.
Σε μια χώρα που χρόνια τώρα όμως προχωρά με τις εξαιρέσεις της, αξίζει κάποιος να σταθεί στο ζήτημα του ”οργανώνω κάτι σημαντικό για τον κόσμο, που θα πληρώσει για να είναι μέρος του”.
Η συνέντευξη τύπου λοιπόν, δεν ήταν μία ”τυπική” συνέντευξη τύπου, πέρα από το πολύ σημαντικό ζήτημα της οργάνωσης (όλα κύλησαν υποδειγματικά) είναι άλλα πράγματα που έπαιξαν κι αυτά τον ρόλο τους στο να ρολάρει το όλο θέμα σωστά.
Μια συνέντευξη, είναι στην ουσία μια ιδανική στιγμή.
Η, θα έπρεπε να είναι κάτι τέτοιο (δεν είναι τυχαία η σημασία που δίνουν στο εξωτερικό σε αντίστοιχα θέματα) στο τέλος της μέρας.
Κάτι ξεχωριστό τελικά με κάποιο τρόπο, κάτι ιδιαίτερο, κι ας έχει παρευρεθεί κάποιος σε εκατοντάδες τέτοιες, η ας σκέφτεται τα κοινόχρηστα και τον λογαριασμό της ΔΕΗ λίγο πριν, μαζί με τη λίστα του σουπερμάρκετ.
Όλο αυτό λοιπόν, χρειάζεται το κατάλληλο σκηνικό, τη σωστή ατμόσφαιρα, και βέβαια, πολλή δουλειά και γνώση για να λειτουργήσει, μα πάνω απ’ όλα, χρειάζεται αγάπη.
Έρωτα για όλο πράγμα.
Διαφορετικά καταλήγει μια τυπική διεκπεραίωση για όλους.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην εταιρεία παραγωγής για να το πω απλά, που φρόντισε έτσι ώστε οι συνθήκες ”συνάντησης” της μπάντας με τους ανθρώπους του χώρου, να είναι ακριβώς αυτές που έπρεπε.
Είναι πολύ σπάνιο αυτό στη χώρα μας, και κάποια πράγματα, αν δεν τα λέμε τελικά με το όνομά τους, χανόμαστε οριστικά σε μία εσωστρέφεια και μία γκρίνια σχολιάζοντας μονίμως τα (γνωστά) κακώς κείμενα των πραγμάτων και μόνο αυτά.
Ναι, εντάξει, να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αυτοί είμαστε και δεν υπάρχει μάλλον περίπτωση να διορθωθεί αυτή η αντίληψή μας, μέχρι το τέλος του κόσμου.
Όμως και να ψοφήσει, θα έχουν στο μεταξύ υπάρξει και περιπτώσεις ανθρώπων που δημιουργούν χωρίς να σκέφτονται κατσίκες και άλλα ζώα.
Να τα λέμε κι αυτά…