Του Νίκου Μπουρσινού…
Το δημοσιογραφικό σιγουράκι των ημερών είναι βέβαια ο κοροναϊός. Πιασάρικο, έχει ανησυχία, τρόμο, πανικό, άρα σουξέ !
Παρ’ όλα αυτά, η ζωή, ευτυχώς, συνεχίζεται και υπάρχουν μπόλικα πράγματα να γράψει κάποιος, άλλο ζήτημα, αν ενδιαφέρονται οι πολίτες γι’ αυτά.
Σήμερα, αίφνης(;), αρχίζει σε ξενοδοχείο, στο Καβούρι, το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Είμαι βέβαιος ότι αφορά ελάχιστους, ενώ, θεωρητικά, θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των εργαζομένων της χώρας.
Φρόντισαν, πάντως, οι πάντες να απαξιώσουν κάθε έννοια συνδικαλισμού στα μάτια και τις συνειδήσεις μας.
Είναι η τρίτη απόπειρα να διεξαχθεί η συνεδριακή διαδικασία, αφού έχουν προηγηθεί γεγονότα, στη Ρόδο και την Καλαμάτα, που μόνο τιμή δεν περιποιούν σε παρατάξεις και πρόσωπα. Προπηλακισμοί, εξευτελιστικές πράξεις, έκαναν τον γύρο των ΜΜΕ, τα περισσότερα εκ των οποίων αντιμετωπίζουν αυτές τις εικόνες ως θέαμα, αλλά και ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαβάλουν το συνδικαλιστικό κίνημα, Αν τους το δίνεις και στο πιάτο, σιγά μην το πολυσκεφτούν κιόλας .
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, έχει δηλώσει πως μετά από λίγο καιρό θα αποχωρήσει. Κατά τη γνώμη μας, το γρηγορότερο, το καλύτερο, αν και δεν πρόκειται αυτό να λύσει το πρόβλημα.
Οι αιτίες για τα χάλια (αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε ), είναι αρκετές. Πριν και πάνω απ’ όλα, τα κόμματα μηδενός εξαιρουμένου, δεν θέλουν να αφήσουν τις συνδικαλιστικές παρατάξεις να ανασάνουν, αντιθέτως προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τις κρατάνε κάτω από έναν ασφυκτικό κομματικό έλεγχο. Δυστυχώς, είναι τέτοια η πολιτική κουλτούρα των κομματικών μηχανισμών στην Ελλάδα, και είναι μια κουλτούρα για τα πανηγύρια!
Πολλοί, πάρα πολλοί, από τους ίδιους τους συνδικαλιστές έχουν κακομάθει απ’ αυτές τις χρόνιες καταστάσεις-παθογένειες και δεν μπορούν να εμπνεύσουν, ούτε τους συναδέλφους τους, ούτε τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Εννοείται, ότι οι πάσης φύσεως εχθροί του συνδικαλισμού, εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα λάθη, τις αστοχίες, αλλά και κάποια άδικα προνόμια (διότι υπάρχουν και πλήρως αιτιολογημένα προνόμια ή, μάλλον, νόμιμες διασφαλίσεις, που ισχύουν στα περισσότερα κράτη, όσο και αν κάποιες κυβερνήσεις κάνουν πως το ξεχνάνε…)
Και μια που λέμε για κυβερνήσεις, οι περισσότερες απ’ αυτές, ΟΥΔΕΠΟΤΕ, είδαν με καλό μάτι τον συνδικαλισμό, προωθώντας σειρά αντεργατικών νόμων, βοηθώντας έτσι την εργοδοσία. Κι ας σπεύδουν, απολύτως υποκριτικά, να δηλώσουν την πίστη τους στα εργατικά δικαιώματα. Γελάνε κι οι πέτρες !
Σε εποχές, μάλιστα, κρίσης και συρρίκνωσης των δικαιωμάτων των πολιτών, εν γένει, φυσικά και του χώρου της εργασίας, το πρόβλημα μεγεθύνεται και γιγαντώνεται, ειδικά όταν σημειώνεται ταυτόχρονη υποχώρηση των εργατικών κινημάτων.
Όμως, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το συνδικαλιστικό κίνημα όφειλε να είναι διπλά και τριπλά προσεκτικό, ώστε να μη δίνει την εντύπωση αλληλοσπαρασσόμενων φατριών.
Ο διάλογος, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας σ’ αυτή τη χώρα, αλλά είναι περισσότερο από αναγκαίο να επικρατήσει, όπως και η ψυχραιμία, μαζί με την μακρόπνοη ματιά.
Αν δεν συζητηθούν θέματα σύγχρονης οργάνωσης, αλλαγών δομών, αν δεν τεθούν επί τάπητος ερωτήματα, όπως αν εξυπηρετεί, πλέον, το σχήμα της ενιαίας τριτοβάθμιας οργάνωσης, καθώς και πλείστα άλλα, ο συνδικαλισμός θα μαραζώνει όλο και πιο πολύ, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ,ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ!
Εσείς, είσαστε αισιόδοξοι;