Του Νίκου Σηφάκη…
Αν και είμαι της παλιάς Σχολής, οφείλω να ομολογήσω ότι η ψηφιακή εποχή έχει κι αυτή το γούστο της.
Τελειώνεις το γραπτό σου και στην άλλη άκρη της Γης ίσως υπάρχει κάποιος, που σε δευτερόλεπτα σου κάνει την τιμή να προσέξει το κείμενό σου.
Η επιδρομή του internet και ο ορυμαγδός που ακούγεται από το «κίνημα των ιστοσελίδων», αλλοίωσε, εξασθένησε την παλιά δημοσιογραφική αύρα, θυμίζοντάς μας ότι ο όρος «δημοσιογραφία» είναι μεν ο ίδιος, ωστόσο οι πρακτικές της έχουν διαμορφωθεί ανάλογα με τους καιρούς. Τρέχει, εξελίσσεται και καλπάζει σε άλλες εποχές. Αλλάζει.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν αλλάζει ο κόσμος να χαλάσει και -το χειρότερο- δεν έχει αφήσει ποτέ μέχρι σήμερα άνεμο αισιοδοξίας.
Υπάρχει: η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία
Να γράψω κι εγώ το τετριμμένο ότι «ήμουνα νιός και γέρασα» από τότε που θυμάμαι να κονταροχτυπιούνται οι παράγοντες που εκπροσωπούσαν τις ομάδες για κάτι… αδιευκρίνιστο. Και πώς να μην αναρωτιέσαι γιατί τέτοιο πάθος, οργή και αντιδικία για το ποδόσφαιρο, τη μπαλίτσα που αγαπάμε;
Δεν γίνεται να ξεχάσω τις «μυθικές» Γενικές Συνελεύσεις της ΕΠΟ, κυρίως πριν τις εκλογές της. Φωνές, κόντρες, φασαρία, τσακωμοί και άπταιστα… γαλλικά, επιπέδου supérieur en français. Χάος!
Όλα αυτά, μέχρι να καταλάβω, ή μάλλον να εμπεδώσω, ότι η ΕΠΟ δεν είναι για αθώους και κυρίως δεν είναι για αφελείς. Οπότε αν προσεγγίσεις όλο αυτό με γλυκύτητα, στο τέλος θα σου βγει ξινό.
Η ανόθευτη συνταγή προκειμένου να πάρεις χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει εκεί στην ΕΠΟ και «σκοτώνονται» τόσοι άνθρωποι, είναι να ξεχωρίσεις τα συστατικά της ώστε στο τέλος να μην καεί στο ψήσιμο. Ολα τα άλλα έπονται.
Έλα όμως που αυτή η λεπτομέρεια έχει και την ουσία; Άλλο ζουμί βγάζει ένα φαγητό με μυρωδικά και άλλο χωρίς…
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός μέχρι να σιγουρευτώ ότι τα χούγια του ελληνικού ποδοσφαίρου ξεκινούν από την ΕΠΟ. Και είναι πολλά.
Πρώτα απ’ όλα γίνεται έρμαιο επιχειρηματικών και οικονομικών συμφερόντων, και ως γνωστόν, όταν μαλώνουν τα λιοντάρια την πατάνε τα ελαφάκια.
Από την άλλη πλευρά, όποιος επιχειρήσει να βάλει στη ζυγαριά τα πρόσωπα ή τις ομάδες και να κρίνει τι είναι καλύτερο ή πιο «βολικό», ξεκινά με λανθασμένη λογική, άρα και το αποτέλεσμα λάθος θα είναι.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ο απογαλακτισμός της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας από τα πάθη και τα συμφέροντα.
Επομένως, χρειάζεται πολιτική παρέμβαση χωρίς αστερίσκους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο να βγάλει μια κι έξω τη φορεσιά του ζητιάνου.
Στην πλάτη της εθνικής μας ομάδας που κατέκτησε το Euro και πλούτισε την ΕΠΟ, κάποιοι παράγοντες έπαιζαν και παίζουν τα δικά τους παιχνίδια με προφανή στόχο το δικό τους κέρδος.
Το αποτέλεσμα που όλοι σήμερα παραδέχονται; Δεν διδαχθήκαμε τίποτα από εκείνη την αναλαμπή και σήμερα οι εθνικές μας ομάδες βολοδέρνουν στις μικρές ευρωπαϊκές κατηγορίες. Λειτουργήσαμε αντίθετα δηλαδή: το ευχάριστο μάθημα έγινε πάθημα.
Ωστόσο και ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι η διαιτησία είναι αιχμάλωτη της ΕΠΟ, άρα στη διαιτησία κουμάντο κάνουν εκείνοι που την ελέγχουν. Θυμάμαι κατά καιρούς άξιους παράγοντες (γιατί υπάρχουν κι αυτοί) να ρωτάνε κάποιους καρεκλοκένταυρους πώς γίνεται χρόνια και χρόνια να βρίσκονται «στα μέσα και στα έξω» και στο τέλος οι άξιοι απηυδισμένοι να εγκαταλείπουν τον χώρο.
Τι έκανε λοιπόν τόσα χρόνια η Πολιτεία; Τίποτα ουσιαστικό. Οι κανόνες που θεσμοθέτησε, κυρίως στην ΕΠΟ, πήγαν στράφι γιατί τα παραθυράκια ήταν τόσα πολλά μέχρι που η μπάλα πούντιασε από το κρύο.
Τώρα λοιπόν, λέγεται ότι έφτασε η ώρα. Ο Λευτέρης Αυγενάκης έχει τη χρυσή ευκαιρία να αποδείξει ότι με τον νέο Αθλητικό Νόμο κάθε κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του.
Θέληση έχει. Διάθεση επιδεικνύει. Θα πάει κόντρα μέχρι τέλους σε όσες Ομοσπονδίες τον κατηγορούν ότι νομοθετεί αιφνιδιαστικά και αποσπασματικά παρεμβαίνοντας στο αυτοδιοίκητο και στα καταστατικά τους;
Οι περισσότερες Ομοσπονδίες κάνουν λόγο επίσης και για οικονομικό τους αποκλεισμό. Προφανώς έτσι έχουν μάθει και κινούνται, αλλά αν θα τους κοπεί ο βήχας ή όχι θα φανεί.
Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για παρέμβαση ουσίας από την Πολιτεία. Ο κ. Αυγενάκης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από αυτό. Είναι γνώστης του αθλητισμού, ξέρει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο (και όχι μόνο) ασθενεί, χρειάζεται θεραπεία και μάλιστα αποτελεσματική.
Ένα εμβόλιο δηλαδή…