H Μίλβα, ανήκε στην σπάνια εκείνη κατηγορία καλλιτεχνών, που ό,τι κι αν τραγούδησε ή έπαιξε, επισκιαζόταν πάντα από την προσωπικότητά της. Ήταν μεγαλύτερη από την ζωή, και το βαθύ κόκκινο των μαλλιών της θαρρείς και είχε διαποτίσει όλη της την ύπαρξη. Με μία λέξη απόλυτο πάθος!
Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου, το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρία Ιλβα Μπιολκάτι, στο Γκόρο της Φεράρα. Γι’ αυτό αργότερα την αποκαλούσαν «ο πάνθηρας του Γκόρο».
Πρωτοεμφανίζεται στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο με το τραγούδι “ilmarenelcassetto”. Σταθμό όμως στην καριέρα της ήταν το 1965. Χρονιά ορόσημο, αφού γνωρίζει τον Τζόρτζιο Στρέλερ που γοητευμένος από το ταλέντο της την χρήζει πρωταγωνίστρια στο Πίκολο Τεάτρο, ενώ παράλληλα ετοιμάζουν μαζί ρεσιτάλ με τραγούδια του Μπρέχτ.
Ακολουθούν, βραβεία, ταινίες , χρυσοί δίσκοι αλλά και η ερμηνεία της Τζένης στην «όπερα της πεντάρας» του Μπρέχτ. Μια ερμηνεία ορόσημο στο παγκόσμιο μουσικό θέατρο. Ακόμα και η Λόττε Λένυα, χήρα του Κούρτ Βάιλ και αξεπέραστη ερμηνεύτρια των μπρεχτικών τραγουδιών, συγχαίρει προσωπικά τη Μίλβα και αναγνωρίζει στην ερμηνεία της «τη μόνη που μπορεί να πάρει την σκυτάλη της καλύτερης παράδοσης του Κουρτ Βάιλ.»
Ακολουθούν σειρά, εμφανίσεων με διθυραμβικές κριτικές στο “Olympia”,”Deutscheoper”του Βερολίνου, με διευθυντή ορχήστρας τον Mπρούνο Βάιλ, “operacomique”, του Παρισιού, στην ακαδημία της Aγίας Κικιλίας, αλλά και συνεργασία με τον Πήτερ μπρούκ στο παρίσι στο θέατρο «bouffesdunord”.
Εκεί ανάμεσα, ηχογραφεί κι έναν πλατινένιο δίσκο με κύκλο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη, και ακολουθούν άλλοι δύο, με την υπογραφή του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι έχει τραγουδήσει για την γερμανική γλώσσα τον τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου «έχεις λίγα χρόνια έχεις». H ίδια θα δηλώνει μέχρι το τέλος την αγάπη της για τους Έλληνες συνθέτες και την μουσική μας.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στην συνεργασία της με τον Αστορ Πιατσόλα στο μουσικό θέαμα «El Tango”, το 1989, ενώ την ίδια χρονιά ανοίγει την σεζόν στη σκάλα του MΜιλάνο «με τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών».
Άκουσα την φωνή της Μίλβα για πρώτη φορά, στα μέσα της δεκαετίας του 80, σε έναν δίσκο που είχε γράψει ειδικά για εκείνη ο δικός μας Βαγγέλης Παπαθανασίου. Η βαθιά κοντράλτα, θεατρική φωνή της με γοήτευσε απόλυτα. Η φωνή της, με έναν βαθειά υπαινικτικό χαρακτήρα και χωρίς καμία φλυαρία έγινε από τις προσωπικές μου «εμμονές».
Έτσι ήταν δώρο για μένα η εμφάνισή της στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών το 1995, αφού θα μου έδινε την ευκαιρία να την απολαύσω στην σκηνή. Μπορείτε να φανταστείτε όμως την χαρά μου, όταν ο Θάνος Μικρούτσικος, μου υποσχέθηκε ότι θα μεσολαβήσει για να της πάρω και μία συνέντευξη. Άλλωστε η Μίλβα, ήταν στην Ελλάδα με αφορμή την κυκλοφορία της νέα της δισκογραφικής δουλειάς με τον Θάνο Μικρούτσικο, με τίτλο «η αλεπού της αγάπης»
Το πολυπόθητο ραντεβού ορίστηκε, χωρίς βεντετισμούς εκ μέρους της, ένα κυριακάτικο μεσημέρι του Μαΐου ,στα καμαρίνια του μεγάρου Μουσικής.
Με απόλυτο τρακ και με ένα μπουκέτο λουλούδια έφτασα ένα τέταρτο νωρίτερα στο ραντεβού μας. Η εμφάνιση της στον χώρο , με 20 λεπτά καθυστέρηση, ήταν σαν έκρηξη ηφαιστείου! Με απροσποίητα θεατρικό τρόπο, μου έσφιξε το χέρι και μου είπε εννοώντας την κάθε λέξη: «είμαι έτοιμη να σας πω τα πάντα αρκεί να με διαβεβαιώσετε για το πόσο όμορφα ταιριάζει το φουλάρι αυτό με τα μαλλιά μου! Το αγόρασα μόλις τώρα από ένα μαγαζί στο Μοναστηράκι. Πείτε μου πως είμαι όμορφη»!!!
Η μεγάλη ντίβα ,σαν ένα κορίτσι στο πρώτο της ραντεβού!
Περιττό να γράψω πώς ήμουν ήδη «ερωτευμένος» μαζί της ,αφού ο τρόπος της εμπεριείχε όλες τις γυναίκες του κόσμου και τις ανασφάλειές τους.
Η συνέχεια; έχει το χρώμα των μαλλιών της και το βάθος της φωνής της. Τα χέρια της, οι παύσεις, η υγρασία στα σύμφωνα των λέξεων και απόλυτος τρόπος να προφέρει τα φωνήεντα. Και τα υπέροχα χέρια της να ενορχηστρώνουν μια σύνθετη παρτιτούρα ψυχής καθόλου ευανάγνωστης.
Λένε πως τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί διακριτικά σε ένα δικό της σύμπαν, ικανό να την χωράει, προτού «ταξιδέψει» οριστικά για εκεί…Εγώ κρατώ μια μικρή επιφύλαξη. Πείτε την ελπίδα… Πως
«ο πάνθηρας του Γκόρο», ίσως και να «γουργουρίζει» κάπου…εκεί…
Υ.Γ θέλω να ευχαριστήσω πολύ το εξαιρετικό φωτογράφο Γιώργο Γρηγορόπουλο, που αποτύπωσε μοναδικά αυτή την σημαντική στιγμή εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι του 95, και πολύ ευγενικά έδωσε την άδειά του για να τις μοιραστώ μαζί σας μέσα από το site του σταθμού μας.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΥΤΡΑΣ