Tου Δημήτρη Αντωνόπουλου
Σε περασμένες περισσότερο δεκαετίες, αλλά και στις μέρες μας, έστω και πολύ πιο σπάνια πια είναι η αλήθεια, η περίφημη φράση – κλισέ ”ροκ σκηνές στο γήπεδο” (όταν τα πράγματα ζόριζαν για τα καλά στις εξέδρες ή στον αγωνιστικό χώρο) αποτύπωνε, υποτίθεται, μέσα σε δύο γραμμές μια συνολική εικόνα εκτροπής και αγριότητας.
Κάπως έτσι, χωρίς πολλά – πολλά, με χαρακτηριστική απλοϊκότητα και το σχετικό ανάθεμα μαζί, το αιώνια κολασμένο και αντίχριστο Rock & Roll έδινε τίτλο και χρεωνόταν οτιδήποτε στραβό κι ανάποδο την ίδια στιγμή.
Σήμερα λοιπόν, μακριά από τέτοιες (συχνά ύποπτες) υπεραπλουστεύσεις και άλλες ευκολίες και με αφορμή την εμφάνιση του Liam Gallagher σε λίγες μέρες στη χώρα μας, αξίζει να θυμηθούμε κάποια από τα σημαντικά ονόματα του ροκ, μέσα από τη σχέση τους με το ποδόσφαιρο.
Ο Liam (όπως και ο αδερφός του, οι Oasis δηλαδή στην ουσία) είναι φανατικός οπαδός της Manchester City, πολύ φανατικός όμως, όπως επίσης και ο ξεχωριστός Κύριος Mark Burgess των σπουδαίων Chameleons.
Κάπως έτσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανεξάρτητη Βρετανική σκηνή χέρι – χέρι με την περίφημη Britpop, είναι ντυμένες στο γαλάζιο μέχρι κόκκαλο.
O μεγάλος Rod Stewart τώρα, λατρεύει την Celtic όσο ελάχιστα πράγματα στη ζωή του, ενώ ο Elton John, είναι επίτιμος πρόεδρος της Watford, της οποίας μάλιστα υπήρξε και ιδιοκτήτης στο παρελθόν, για τέτοια αγάπη μιλάμε.
Η καρδιά των Iron Maiden, για να παραμείνουμε σε έντονα ποδοσφαιρικά πάθη, ανήκει στη West Ham, ιδιαίτερα βέβαια αυτή του Steve Harris, που ως πιτσιρικάς πέρασε και από τις ακαδημίες της μάλιστα.
West Ham και ο Bid των Monochrome Set, που όταν είχα την τιμή και τη χαρά να τον φιλοξενήσω στην εκπομπή μου, στα διαλείμματα της συνέντευξης συζητούσαμε αρκετά (και) για το ποδόσφαιρο στην Αγγλία, στη χώρα του δηλαδή, με την αγαπημένη του ομάδα να έχει έρθει ισόπαλη εκείνη τη μέρα.
Αφοσιωμένος φίλος της West Bromwitch ο τεράστιος Eric Clapton, Leicester για πάντα οι πολύ νεώτεροί του στα (ροκ) πράγματα Kasabian, ορκισμένος οπαδός της Wolves (Wolverhampton Wanderers) ο θρυλικός Robert Plant των Led Zeppelin και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Ανάμεσα σε αριστουργηματικές ηχογραφήσεις άλλωστε, οι Pink Floyd, αυτοί οι κολοσσοί του προοδευτικού ροκ, όπως επίσης και οι μοναδικοί Cure του Robert Smith, αφιέρωναν τον ελάχιστο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, στη ξεχωριστή χαρά του ποδοσφαίρου, κανονικά όμως, με ποδοσφαιρικά παπούτσια και τα σχετικά, συναντούσαν και πάλι έτσι, έστω για λίγο, τα παιδικά τους χρόνια.
Η φωνή του Βρετανικού Punk επίσης, ο ”είμαι αγύριστο κεφάλι όμως αληθινός” John Lydon (Sex Pistols/PIL) μεγάλωσε δίπλα στο γήπεδο της Arsenal, λογικό λοιπόν μέχρι και σήμερα τα χρώματά της, να τρέχουν μέσα στο αίμα του σύμφωνα με δηλώσεις του, ενώ ο Paul McCartney δηλώνει υποστηρικτής της Everton, με μια σχετική συμπάθεια όμως και απέναντι στη Liverpool όπως είναι λογικό.
Ο κορυφαίος John Peel όμως, αυτή η μοναδική μορφή του ραδιοφώνου, ήταν μόνο Liverpool.
Liverpool και τίποτα άλλο. Άντε και μερικά άλμπουμ των λατρεμένων του Fall από δίπλα, για το ημίχρονο των αγώνων της θρυλικής αυτής ομάδας που τόσο λάτρευε ο μεγάλος Peel.
Στα χρόνια της δεκαετίας του ’60 τώρα, με το Swinging London να βάζει φωτιά σε μία ολόκληρη γενιά, με την Αγγλία παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1966 μάλιστα, είναι αναμενόμενο ο ”από άλλο πλανήτη” (ποδοσφαιρικά) George Best, να θεωρείται ως ο πέμπτος Beatle, σε ένα μοναδικό πάντρεμα της ποπ – ροκ κουλτούρας με το ποδόσφαιρο, που έμεινε στην ιστορία.
Την ίδια σχεδόν εποχή όμως, είχε και η χώρα μας τον δικό της George Best, τον απόλυτο ποδοσφαιρικό σταρ των γηπέδων μας, τον αξεπέραστο Γιώργο Δεληκάρη, με την πιο αυθεντικά ροκ συμπεριφορά και άποψη για τα ποδοσφαιρικά πράγματα και όχι μόνο.
Κάποτε μάλιστα, ο εμβληματικός πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής του είχε πει σχεδόν προφητικά:
«H μοίρα των μεγάλων παικτών και των μεγάλων καλλιτεχνών είναι να αγαπηθούν τρελά και να τους μισήσουν παράφορα. ‘Όσοι δεν το αντέχουν, κάνουν λάθος δουλειά».
Και είχε απόλυτο δίκιο βέβαια.
Για όσο άντεξε την δικτατορία της μετριότητας (και τον ανάλογο φθόνο πάντα μαζί) την πιο σταθερή κυβέρνηση της χώρας μας δηλαδή, ο Έλληνας Best, ζωγράφιζε μοναδικά αριστουργήματα στο χορτάρι.
Tip: Όταν ως προπονητή με είχε στείλει ο Ολυμπιακός σε ένα σεμινάριο για σκάουτινγκ στις μικρές ηλικίες στην Ολλανδία, θυμάμαι έναν Ολλανδό (έχουν παράδοση αυτοί εκεί) που μας είχε δείξει ένα μήλο. Μας ρωτούσε τι στοιχεία αγοράζει μια ομάδα βλέποντας έναν παίκτη σε σχέση με αυτό το μήλο.
Τι αγοράζουμε ρωτούσε.
Έδιναν απαντήσεις οι προπονητές, κανείς δεν το έβρισκε.
Πήρε ένα βέλος και το κάρφωσε στο μήλο.
Είπε «το θράσος αγοράζουμε»!
Αυτόν που θα έχει το θράσος να προσπαθήσει να περάσει το βέλος μέσα από το μήλο.
Ο Δεληκάρης λοιπόν στον Ολυμπιακό είχε το θράσος.
Δεν του έπαιρνες την μπάλα από τα πόδια με τίποτα.
Πραγματικά, ο Δεληκάρης δεν μου θυμίζει κανέναν.
Ειδικά για Ελλάδα, τον θεωρώ μοναδική περίπτωση στην ιστορία του ποδοσφαίρου.”
-Μίλτος Κουμαριάς, από συνέντευξή του στο ”Φως των Σπορ”.