Του Αποστόλη Κορτιάνου…
Στον καλύτερο τελικό Ευρωμπάσκετ της τελευταίας δεκαετίας, η Σλοβενία παίζοντας εκπληκτικό μπάσκετ για 30 λεπτά και έχοντας τον Γκόραν Ντράγκιτς σε συγκλονιστική κατάσταση, (μέχρι το τέλος τς τρίτης περιόδου με 35 πόντους, ευστοχώντας όπως ήθελε) κατάφερε και λύγισε τη Σερβία με μεγάλη δυσκολία, σε ένα σκορ που τα λέει όλα για τελικό… 93-85.
Θα περίμενε κανείς το άγχος ενός τελικού να επηρεάσει τα ποσοστά ευστοχίας των δύο ομάδων στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη.
Η περιφέρεια των Σλοβένων δούλευε στα κόκκινα ενώ από την άλλη οι ψηλοί των Σέρβων έκαναν ότι ήθελαν την φρονλταιν των Σλοβένων.
Κάπου εκεί ξεκίνησε να αναλαμβάνει δράση η “Αγία Τριάδα” της Σλοβενίας (Ντράγκιτς, Πρέπελιτς, Ντόνσιτς) με τον αρχηγό των Σλοβένων να τα βάζει από παντού με το κοντέρ του να σταματάει για το ημίχρονο στους 26 πόντους, με την Σερβία από την άλλη να μην βρίσκει αντίδοτο, η ανάπαυλα βρήκε τις δυο ομάδες στα αποδυτήρια με σκορ 56-47.
Από κει και πέρα πήρε μπρος η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς όπου οδήγησε το παιχνίδι στη δύναμη καταφέρνοντας να μειώσει το σκορ 71-67 στο τέλος της τρίτης περιόδου, κουράζοντας τον Ντράγκιτς με τις αλλεπάλληλες παγίδες που συναντούσε.
Η ατυχία όμως χτύπησε την πόρτα των Σλοβένων καθώς σε μια κακιά στιγμή το παιδί θαύμα του Παγκοσμίου μπάσκετ (Λούκα Ντόνσιτς) έπεσε άτσαλα πάνω στο πόδι του Ράντολφ γυρίζοντας τον αστράγαλο του, αναστατώνοντας έτσι το στρατόπεδο τς ομάδας του.
Αυτό το γεγονός γέμισε αυτοπεποίθηση και σε συνδυασμό με το ότι η επάνοδος του γκαρντ των Χιτ δεν ήταν ανάλογη της προηγούμενης παρουσίας του στο παρκέ αφού ήταν εμφανές πως είχε κουραστεί, έχοντας και κράμπες (άστοχη βολή, δύο airball τρίποντα).
Οι Σέρβοι δεν άφησαν ανεκμετάλλευτα τα παραπάνω στοιχεία και με καλάθι του Μίλαν Μάτσβαν, προηγήθηκαν με 78-77 (36′).
Ο τελικός μπήκε στο τελευταίο δίλεπτο με τον Ντράγκιτς στον πάγκο ανήμπορο να βοηθήσει, αλλά ο Κλέμεν Πρέπελιτς πήρε την κατάσταση στα χέρια του (88-82, 39′) και ήταν αυτός που έκρινε το αποτέλεσμα.
Το φινάλε ολοκληρώθηκε χθες στο “Sinan Erdem Dome” με ένα ωραίο σενάριο για να γίνει ταινία, αλλά από μπασκετικης πλευράς αποδείχθηκε σεμινάριο, μέσα από το οποίο μπορεί να διδαχθεί κανείς πόσα πολλά μυστικά μπορεί να κρύβει αυτό το σπορ και πόσο αδιανόητη μπορεί να γίνει η μαγεία του.
Έφερε έναν νέο άνεμο στο μπάσκετ με λίγα λόγια. Σίγουρα είναι εντυπωσιακό για μια ομάδα όταν για 15 λεπτά αναγκάζεται να παίξει χωρίς το μεγαλύτερο 18χρονο αστέρι της Ευρώπης, τον Λούκα Ντόνσιτς και για το τελευταίο πεντάλεπτο, με τον μακράν κορυφαίο, εξ ου και η ανάδειξή του σε MVP, παίκτη της διοργάνωσης, τον Γκόραν Ντράγκιτς, ο οποίος από το ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου άρχισε να υποφέρει από κράμπες.
Ωστόσο εξίσου εντυπωσιακό ο τρόπος που μετέφεραν στα χέρια, τον τραυματία Ντόνσιτς οι συμπαίκτες του στην απονομή, η πρόσκληση στον Ζόραν Ντράγκιτς να κατέβει από τις κερκίδες για να ανέβει στο βάθρο, φαίνεται ότι η χημεία και ο συντονισμός στο ίδιο μήκος κύματος, μέσα κι έξω από το γήπεδο, οι οποίες για ακόμη μια φορά απέδειξαν ότι είναι στοιχεία που, πολλές φορές μπορούν να προσφέρουν περισσότερες λύσεις από εκείνες που θα σου δώσει η σκέτη μπασκετικη ανάλυση.
Μεγάλο μερίδιο των ευσήμων για αυτό το δημιούργημα αξίζει στον Ιγκόρ Κοκόσκοφ ο οποίος μοίρασε τα πόστα αλάνθαστα ώστε ένας σούπερ σταρ (Ντράγκιτς) , ένας σούπερ ταλαντούχος 18άρης αλλά πρωτάρης σε μεγάλη διοργάνωση Ανδρών (Ντόνσιτς), ένας νατουραλιζέ που κάλυπτε την έλλειψη ύψους με τα αθλητικά του προσόντα και το μακρινό του σουτ (Ράντολφ) και 9 «καμικάζι» που ο καθένας έπαιζε το ρόλο του με αυτοθυσία, να νοιώθουν το ίδιο πολύτιμοι.
Όλο αυτό φάνηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο από τον τρόπο που ο Κλέμεν Πρέπελιτς ντύθηκε «Ντράγκιτς» , που ο Γιάκα Μπλάζιτς εξαργύρωσε την εμπειρία που έχει αποκτήσει στα Ισπανικά γήπεδα και που ο Γκάσπερ Βίντμαρ ήταν έτοιμος να κάνει φόνο αν έμπαιναν μέσα στο ζωγραφιστό και του έκαναν κόλπα.
Με λίγα λόγια πιστεύω και εύχομαι το μπάσκετ που έπαιξε η Σλοβενία σε αυτό το Ευρωμπάσκετ να είναι το μπάσκετ της επόμενης δεκαετίας, έτσι ακριβώς όπως το άλλαξε Ζαλγκίρις του Καζλάουσκας στο Φάιναλ Φορ του Μονάχου το 1999 όταν έφερε τότε την επανάσταση ανεβάζοντας κατά μία ταχύτητα το ρυθμό του παιχνιδιού.
Τώρα που σιγά σιγά αποστρατεύεται και μεγαλώνει η χρυσή γενιά των Ισπανών, ανατέλλει μια μελλοντική υπερδύναμη η οποία ήδη εξάγει με τεράστια επιτυχία τα ταλέντα της και δεν είναι άλλη από την Λετονί, α η οποία αναμένεται κατά τη προσωπική μου άποψη να κάνει πάταγο στις επόμενες διοργανώσεις.