Toυ Νίκου Σηφάκη…
Πλέον, είναι σαφές. Ακόμη και ο πιο σκληρός καπιταλισμός, βρήκε τον μάστορά του από έναν ιό.
Σκέφτηκε κανείς από τους (σύμφωνα με την ιδρυτική διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το όραμα των παλαιών ηγετών της) σημερινούς “αλληλέγγυους” Ευρωπαίους ότι δεν χρειάστηκαν παρά μόνο δέκα ημέρες για να καταρρεύσει το σύμπαν;
Πόσα όχι δισεκατομμύρια αλλά τρισεκατομμύρια διατέθηκαν στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τα τελευταία 40 χρόνια για την υγεία;
Και όμως, χώρες – γίγαντες, αποδεικνύεται ότι έχουν τεράστιες ελλείψεις και επομένως ας αναλογιστούμε τι απέγιναν τόσα λεφτά, τουτέστιν “ποιοί τα έφαγαν” σε βάρος του κοσμάκη.
Με τόσο τεράστιες χρηματοδοτήσεις, είτε από ευρωπαϊκά προγράμματα είτε από εγχώριες πηγές, έπρεπε η δημόσια υγεία να βρισκόταν σε υψηλότατα επίπεδα και οι ιδιώτες να διαδραμάτιζαν τον ουσιαστικό τους ρόλο, δηλαδή αυτόν του ανταγωνισμού, ώστε οι τιμές των υπηρεσιών για τις ανάγκες των εκατομμυρίων πολιτών, να είναι κατά το δυνατόν πιο συμφέρουσες.
Ειδάλλως, καμία ιδιωτική εταιρεία, σε κανέναν τομέα, δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Ο ιδιωτικός τομέας επιβάλλεται να υπάρχει, κατά κύριο λόγο για να συμβαδίζει με τον δημόσιο, ώστε να συνεισφέρει σε έναν υγιή ανταγωνισμό, ώστε κερδισμένος να είναι πάντοτε ένας: ο πολίτης.
Αντ’ αυτού, σε όλη την Ευρώπη κυριαρχεί το σλόγκαν “ο θάνατός σου η ζωή μου”.
Μόνο που τώρα 25 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (πλην Γερμανίας και Ολλανδίας που αρνούνται εντόνως την έκδοση ομολόγου για τον κοροναϊό προκειμένου έστω και προσωρινά να ανακουφιστούν οι κατά τ’ άλλα σύμμαχοι εντός του ευρωπαϊκού εδάφους) «θυμήθηκαν» ή και «κατανόησαν» την ανάγκη να κινηθούν προς την κατεύθυνση αναδιάταξης της οικονομίας τους, κάνοντας λόγο ακόμη και για υπονόμευση της ευρωπαϊκής συνέχειας από πλευράς Γερμανίας, καθώς οι βιομηχανίες τους δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν εξ αιτίας της καραντίνας.
Φυσικά, όταν τα οικονομικά προβλήματα κυριαρχούσαν επί μία ολόκληρη δεκαετία στην Ελλάδα, καμία συζήτηση δεν υπήρχε περί υπονόμευσης, αντιθέτως όλοι κουνούσαν το δάχτυλο στη μικρή Ελλάδα. Δεν είχαν λόγο να ανησυχούν, διότι κοιμόντουσαν αμέριμνοι, μακριά από κοροναϊούς και λοιπές… λεπτομέρειες.
Τώρα που οι λεπτομέρειες γιγαντώθηκαν και απειλούν τη συνοχή ολόκληρου του πλανήτη, τρέχουν πίσω από τη Μέρκελ και τους Ολλανδούς φίλους της, μπας και την πείσουν ότι είναι ανάγκη να μην καταρρεύσει το (σαθρό όπως ξεκάθαρα αποδεικνύεται) οικονομικό σύστημα.
Ξαναλέω, κάποιοι πλούτισαν τις τελευταίες δεκαετίες από τον χώρο της υγείας και προφανώς η ευθύνη ανήκε στις κυβερνήσεις.
Ο ιδιώτης επιχειρηματίας, ακόμη και στον χώρο της υγείας, έχει ως σκοπό το κέρδος. Απολύτως θεμιτό και επιβαλλόμενο. Ωστόσο, εκείνος που βάζει τους κανόνες είναι το κράτος. Ας μη ρίχνουν οι πολιτικοί μας (και το έπραξαν διαχρονικά) τις ευθύνες στους επιστήμονες επιχειρηματίες.
Ο επιχειρηματίας είναι λογικό να επιζητεί περισσότερα χρήματα προσφέροντας τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες του, αλλά σε μια ελεύθερη οικονομία που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει, εάν το κράτος του το επιτρέπει, καλώς πράττει. Ας φρόντιζαν οι κρατικοί ιθύνοντες και αξιωματούχοι, να μην έδιναν περιθώρια για μεγαλύτερο κέρδος. Η πολιτική υποκρισία, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να βρίσκει θύματα και να βάζει εμπόδια στο επιχειρείν.
Φυσικά, εάν είχαν τεθεί σαφείς και ξεκάθαροι κανόνες και κάποιοι τους καταπατούσαν, προφανώς θα ήταν δίκαιος ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης . Αλλά (για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή του κειμένου) με τέτοιο πακτωλό χρημάτων να διαπιστώνουμε ότι η δημόσια Υγεία ακροβατεί σε βαθμό που τα ράντσα να είναι καθημερινότητα, το προσωπικό να μην είναι επαρκές και η αναμονή στα απλά ζητήματα να διαρκεί ώρες, το γεγονός ότι με την κρίση λόγω κοροναϊού κρατά ψηλά τη σημαία του συστήματος, συνιστά επίτευγμα.
Ας αφήσουν λοιπόν πίσω οι πολιτικοί μας το χθες.
Επιβεβλημένο μέλημά τους, είναι να ελέγχουν αυστηρά το δημόσιο χρήμα. Να αφήνουν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις στον ευαίσθητο τομέα της υγείας να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά με κανόνες που θα τηρούνται, ώστε να εξισορροπείται ο ανταγωνισμός. Η αγορά έχει πάντοτε τον τρόπο να κρατάει τα γκέμια και να κινείται ορθολογικά.
Προς τούτο, η υγεία μπορεί να είναι ακριβή για όποιον διαθέτει οικονομική άνεση, αρκεί να μην είναι ακριβή για τους υπολοίπους. Η αρμονία της είναι χαρακτηριστική μιας κοινωνίας που αποδεικνύει ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας μπορούν να συμβαδίζουν με επίκεντρο τον άνθρωπο, κόντρα ακόμη και σε άγνωστους, αόρατους εχθρούς, όπως ο covid-19…