Του Νίκου Σηφάκη…
Εντάξει, έχει γίνει σαφές. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι μονόλογος και τα θεμέλια που έχουν βάλει στον Ολυμπιακό του επιτρέπουν και φέτος από νωρίς να καθαρίζει τον τίτλο και να περνάει σαν σίφουνας στις «επικίνδυνες αποστολές» μακριά από την έδρα του.
Εάν διεισδύσει κανείς στο πρόσφατο παρελθόν, εύκολα θα διαπιστώσει ότι η αλληλουχία των αποτελεσμάτων που έφεραν οι «ερυθρόλευκοι» είναι απολύτως συμβατή με τις προφανώς μεγαλύτερες δυνατότητές του, τουλάχιστον με βάση της εικόνας που παρουσιάζουν οι ανταγωνιστές του. Ο μονόλογος του Ολυμπιακού επί τόσα χρόνια δεν έχει αμφισβητηθεί, παρά το γεγονός ότι οι ανταγωνιστές του δεν δείχνουν ιδιαίτερη προθυμία να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών.
Οι παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου (που δυστυχώς εξακολουθούν πάνω κάτω να είναι οι ίδιες τα τελευταία 20, 30 χρόνια) χρειάζονται αντιβίωση. Είναι σαν το βακτηρίδιο του πυλωρού, μία φλεγμονή του πεπτικού που χρειάζεται υπακοή στις οδηγίες των γιατρών για να εκριζωθεί. Χρειάζεται επίσης υπομονή και επιμονή, χαρακτηριστικά με τα οποία η ελληνική ιδιοσυγκρασία έχει πάρει διαζύγιο.
Αρα, τι απομένει; Το αυτονόητο. Να απομακρυνθούν οι δυσλειτουργίες, η καχυποψία, και η αντίληψη του «άρπα κόλα» που συνήθως δημιουργούν οι παράγοντες, το σαράκι της προβολής των οποίων είναι πιο ισχυρό και από την επιθυμία του Μένιου Φουρθιώτη να δημιουργήσει κόμμα και να κατέβει στις εκλογές.
Αλλο ένα ερώτημα είναι γιατί λείπει από το ποδόσφαιρό μας η ευχαρίστηση του παιχνιδιού. Μια απάντηση είναι η κακή νοοτροπία, και μια άλλη ότι η περιορισμένη θέληση να κυριαρχήσει η χαρά αναπόφευκτα οδηγούν στην εσωστρέφεια, που με τη σειρά της οδηγεί στα επεισόδια, απόρροια του άκρατου οπαδισμού…
Πάντως, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, οι υπαρξιακοί προβληματισμοί κάποιων ιδιοκτητών, επενδυτών, προέδρων και λοιπών «μπροστινών», δεν πτοούν τους υγιώς σκεπτόμενους. Στο κάτω της γραφής, όπως λέει και ο φίλος μου ο Λευτέρης, ο Τζόναθαν Γουίλσον στο βιβλίο του «Αντιστρέφοντας την Πυραμίδα», έγραφε πως τη δεκαετία του ‘20 η συζήτηση για το ποδόσφαιρο άνθιζε στα καφέ της Αυστρίας και στις παμπ της τότε ηγεμονικής στο ποδόσφαιρο Σκωτίας.
Στην Ελλάδα, έναν αιώνα μετά, το δικό μας ποδόσφαιρο ακόμα βρίσκεται στη λογική να βρούμε γιατί ο Ολυμπιακός έχει την πρωτοκαθεδρία. Μάλλον γιατί δεν ψάχνει για δικαιολογίες όταν κάποιες περιόδους δεν είναι ανταγωνιστικός. Ισως γιατί οι ιθύνοντές του αγαπούν τη μπάλα και πιστεύουν πως η ζωή χωρίς χωρίς ποδόσφαιρο μοιάζει με τζάκι χωρίς φωτιά.
Καιρός να το αντιληφθούν και οι υπόλοιποι.
