Από την Κατερίνα Παπαγεωργίου…
Πρόταση στους έλληνες σκηνοθέτες! Σε μια εποχή δύσκολη λόγω κρίσης για τον κινηματογράφο, οι έλληνες σκηνοθέτες εκτός από τα οικονομικά προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν μια ακόμα…σπαζοκεφαλιά!
Το θέμα της επόμενης ταινίας τους. Έχω διαπιστώσει πως τα τελευταία χρόνια, πρόσωπα που έρχονται κοντά μας μέσα από βιογραφίες και αυτοβιογραφίες δίνουν στους σκηνοθέτες που αποφασίζουν να στηρίξουν πάνω τους το έργο τους, ένα προβάδισμα στην επιτυχία.
Αναρωτιέμαι: Δεν θα μπορούσε, να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη ο παθιασμένος έρωτας του λόρδου Βύρωνα του μεγάλου φιλέλληνα άγγλου ποιητή, για την 13χρονη ελληνίδα Τερέζα, που για χάρη της εκείνος έγραψε το ποίημα “Η κόρη των Αθηνών” όπου σε κάθε στροφή του τελειώνει με τη φράση: “ζωή μου σ’ αγαπώ”!
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας
- Ο Μπάυρον, είχε ερωτευθεί την μελαχρινή γοητευτική μικρή Τερέζα, όταν η μητέρα του κοριτσιού μετά τον θάνατο του συζύγου της, Προκόπη Μακρή, που ήταν πρόξενος της Αγγλίας στην Αθήνα, αποφάσισε για να τα βγάλει πέρα, καθώς μεγάλωνε μόνη της τρείς κόρες, να νοικιάζει κάποια από τα δωμάτια του αρχοντικού της στην περιοχή του Ψυρρή σε ξένους που επισκέπτονταν την Ελλάδα.
Μια από τις Καρυάτιδες ζωντάνεψε
Σ’ ένα από αυτά τα δωμάτια, είχε μείνει και ο γοητευτικός αριστοκράτης λόρδος Βύρων, τα Χριστούγεννα του 1809 για δέκα εβδομάδες. Τότε ήταν που ο άγγλος ποιητής με την αμφιλεγόμενη για πολλούς προσωπική ζωή, είχε ερωτευθεί με πάθος μια από τις κόρες της οικογένειας Μακρή, την 13χρονη Τερέζα, λέγοντας στον φίλο του: “Κοίτα, μια από τις Καρυάτιδες ζωντάνεψε”!
Ο έρωτας του, που τόσο τον ενέπνευσε, ήταν πλατωνικός και ανεκπλήρωτος χαρίζοντας του μόνο πόνο και απελπισία. Η Τερέζα, χρόνια αργότερα, όταν ο Μπάυρον είχε πλέον πεθάνει, παντρεύτηκε τον τότε άγγλο πρόξενο στην Αθήνα.
Το αρχοντικό είχε στο μεταξύ μετονομαστεί σε “σπίτι της κόρης των Αθηνών”. Γκρεμίστηκε στην δεκαετία του 70.
Μια ταινία γυρισμένη στα στενά της Πλάκας, με επίκεντρο την έφηβη Τερέζα, πλουσιοκόριτσο της καλής κοινωνίας εκείνης της εποχής, θα μπορούσε να συγκινήσει αλλά και να διαφωτίσει τους θεατές για όλα όσα γίνονταν ένα χρόνο μετα το 1821!
To ποιήμα “Κόρη των Αθηνών”
Κόρη γλυκιά των Αθηνών, σε τούτη δω του αποχωρισμού την ώρα, δώσε, ώ! δώσε πίσω την καρδιά μου, π’ αποχωρίστηκε από το στήθος το δικό μου ή πάρε ό,τι απόμεινε και κράτησέ το. Πριχού να φύγω άκουσε τον όρκο τον δικό μου:
-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!
Μα τα μαλλιά τ΄ατίθασα , τα γλυκανεμισμένα ‘πο τον αγέρα του Αιγαίου, Μα τα βλέφαρά σου που με τα κατάμαυρα ματόκλαδα αγγίζουν τα τρυφερά τα μάγουλα τα ροδοβαμμένα. Μα τα ελαφίσια τ’ ‘αγριωπά τα μάτια σου,
-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!
Μα τα χείλη σου, που λαχταρώ με πόθο, Μα τη λιγνή τη μέση σου, που ‘ναι σα δαχτυλίδι. Μα τα λουλούδια που μιλούν κάλλιο από κάθε λέξη. Μα της αγάπης τη χαρά, που γίνεται μαζί και λύπη :
-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!
Κόρη γλυκιά των Αθηνών, Σ΄ αφήνω γεια και φεύγω, μα μη με ξεχνάς Σαν είσαι μοναχή να με συλλογάσαι. Τι κι αν πηγαίνω μακριά κι αν φεύγω για την Πόλη μου ΄χει η Αθήνα την καρδιά και την ψυχή σκλαβώσει. Αγάπη τέτοια σώνεται;
-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!…